Αποενοχοποιώντας το παρελθόν μας, κουβαλάμε την αμαρτία του στο παρόν και παραμένουμε δέσμιοι της.
Η αμαρτία του παρελθόντος έγκειται στην παράβαση του Λόγου από τη βουλιμική πρακτική του ανθρώπου. Το αμαρτάνειν σύμφωνα με την ετυμολογία του [ "αμαρτάνω": εκ του στερητικού "α" και του "είμαρται", παθητ. πρκ. του "μείρομαι" =λαμβάνω το μέρος που μου ανήκει, ό,τι είναι ορισμένο από τη μοίρα° βλ. ειμαρμένη] σημαίνει το πράττειν χωριστά (-το στερητικό "α") του Λόγου (- αφού ο Λόγος είναι αυτός που ορίζει το μέρος του κάθε τι, είναι δηλαδή η μοίρα).
Ο άνθρωπος διαχωρίζοντας τον εαυτό του από το όλον και επιμερίζοντας το ως προς τον ίδιο, θέλησε λάβει ένα μέρος που δεν του ανήκει. Αντί να συναρτήσει το μέρος του με το όλον ζήτησε να προσαρτήσει το όλον στο μέρος του. Πρόκειται προφανώς για μία λάθος εννόηση, δηλαδή για τη λανθάνουσα λειτουργία της σκέψης του, που μπερδεύτηκε σε μία εσφαλμένη υπόθεση και έτσι δεν μπόρεσε να λειτουργήσει έλλογα. Η αμαρτία είναι προϊόν του έλλειψης του λόγου και όχι του ίδιου του λόγου ° είναι αποτέλεσμα μιας λάθος θέσης και όχι παράγωγο της ανθρώπινης φύσης, της φύσης του έλλογου όντος - γι'αυτό ακριβώς είναι αποφεύξιμη και διορθώσιμη.
Η αμαρτία, όμως, δεν μπορεί να διορθωθεί παρά μέσω της ενοχής. Η ενοχή, [εκ του "ενέχομαι"= έχομαι, περιπλέκομαι, κρατούμαι εν τινι], εφιστά στην σκέψη την προσοχή για τα σφάλματα του παρελθόντος, υπενθυμίζοντας της ότι πρέπει να τα διορθώσει. Η σκέψη, μέσω της ενοχής, αναγκάζεται να επιστρέψει σε εκείνα τα γεγονότα που κρατάνε τον άνθρωπο μακράν του γίγνεσθαι και υποχρεούται να βρει τη λύση τους, δηλαδή τον τρόπο που θα απεμπλακεί από τις συνέπειές τους.
Αν η σκέψη είναι η γλώσσα του νου, η ενοχή είναι η φωνή της ψυχής που υποφέρει από την αμαρτία, αφού της είναι αδύνατον να την ανεχτεί, ακριβώς επειδή η ίδια δεν είναι άλλο τι από ενότητα, ενώ η αμαρτία δεν είναι τίποτε παραπάνω από διαχωρισμός.
Η ψυχή καλεί τη σκέψη μέσω της ενοχής να τη λυτρώσει από τον πόνο του διαχωρισμού. Εφόσον η σκέψη μας δώσει λόγο στην ψυχή μας μπορεί να μας αποδεσμεύσει από την αμαρτία και έτσι να μας προάγει στον Λόγο. Όσο θα αποφεύγουμε την ευθύνη της ενοχής τόσο κι ο δρόμος μας θα παρεκκλίνει από την ευθεία και θα γίνεται πιο δύσκολος.
Η αμαρτία του παρελθόντος έγκειται στην παράβαση του Λόγου από τη βουλιμική πρακτική του ανθρώπου. Το αμαρτάνειν σύμφωνα με την ετυμολογία του [ "αμαρτάνω": εκ του στερητικού "α" και του "είμαρται", παθητ. πρκ. του "μείρομαι" =λαμβάνω το μέρος που μου ανήκει, ό,τι είναι ορισμένο από τη μοίρα° βλ. ειμαρμένη] σημαίνει το πράττειν χωριστά (-το στερητικό "α") του Λόγου (- αφού ο Λόγος είναι αυτός που ορίζει το μέρος του κάθε τι, είναι δηλαδή η μοίρα).
Ο άνθρωπος διαχωρίζοντας τον εαυτό του από το όλον και επιμερίζοντας το ως προς τον ίδιο, θέλησε λάβει ένα μέρος που δεν του ανήκει. Αντί να συναρτήσει το μέρος του με το όλον ζήτησε να προσαρτήσει το όλον στο μέρος του. Πρόκειται προφανώς για μία λάθος εννόηση, δηλαδή για τη λανθάνουσα λειτουργία της σκέψης του, που μπερδεύτηκε σε μία εσφαλμένη υπόθεση και έτσι δεν μπόρεσε να λειτουργήσει έλλογα. Η αμαρτία είναι προϊόν του έλλειψης του λόγου και όχι του ίδιου του λόγου ° είναι αποτέλεσμα μιας λάθος θέσης και όχι παράγωγο της ανθρώπινης φύσης, της φύσης του έλλογου όντος - γι'αυτό ακριβώς είναι αποφεύξιμη και διορθώσιμη.
Η αμαρτία, όμως, δεν μπορεί να διορθωθεί παρά μέσω της ενοχής. Η ενοχή, [εκ του "ενέχομαι"= έχομαι, περιπλέκομαι, κρατούμαι εν τινι], εφιστά στην σκέψη την προσοχή για τα σφάλματα του παρελθόντος, υπενθυμίζοντας της ότι πρέπει να τα διορθώσει. Η σκέψη, μέσω της ενοχής, αναγκάζεται να επιστρέψει σε εκείνα τα γεγονότα που κρατάνε τον άνθρωπο μακράν του γίγνεσθαι και υποχρεούται να βρει τη λύση τους, δηλαδή τον τρόπο που θα απεμπλακεί από τις συνέπειές τους.
Αν η σκέψη είναι η γλώσσα του νου, η ενοχή είναι η φωνή της ψυχής που υποφέρει από την αμαρτία, αφού της είναι αδύνατον να την ανεχτεί, ακριβώς επειδή η ίδια δεν είναι άλλο τι από ενότητα, ενώ η αμαρτία δεν είναι τίποτε παραπάνω από διαχωρισμός.
Η ψυχή καλεί τη σκέψη μέσω της ενοχής να τη λυτρώσει από τον πόνο του διαχωρισμού. Εφόσον η σκέψη μας δώσει λόγο στην ψυχή μας μπορεί να μας αποδεσμεύσει από την αμαρτία και έτσι να μας προάγει στον Λόγο. Όσο θα αποφεύγουμε την ευθύνη της ενοχής τόσο κι ο δρόμος μας θα παρεκκλίνει από την ευθεία και θα γίνεται πιο δύσκολος.
1 comment:
Εξαιρετική ερμηνεία, ευχαριστώ
Δημ. Διοματάρης
Post a Comment