Ο άνθρωπος διακρίθηκε ως πρωταγωνιστής στη φύση μέσω της σύμφωνης με την ανάγκη του βούλησής του και αυτό έγινε αναπόφευκτα και καλά. Το κακό, και άρα καταδικαστέο, βρίσκεται στην βουλιμία του, δηλαδή στην πέραν της ανάγκης του και εναντίον των πραγμάτων, (από τα οποία εξαρτάται η ικανοποίησή της), επιδίωξή του να επιβάλλει στο παγκόσμιο σκηνικό τη δική του παράσταση.
Την εικόνα σου δεν μπορείς να τη βρεις παρά μόνο μέσα στον κόσμο, γιατί πριν από όλα είναι ο κόσμος που σου την επιτρέπει. Επί πλέον, δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου παρά μόνο στις επιπτώσεις της σχέσης του με τα πράγματα. Το εγώ συσχετισμένο μόνο με τον εαυτό του δεν έχει αντίκρισμα και μοιάζει ανυπόστατο. Ο εγωιστής άνθρωπος, που θέλησε να ερμηνεύσει τα πάντα ως προς τον εαυτό του, και όχι ως προς το κοινό γένος όλων, αυτοαναίρεσε το εγώ του. Θέλοντας να κυριαρχήσει πάνω στα πράγματα, ακύρωσε την πραγματικότητά του. Η βουλιμία του είχε αποτέλεσμα το κακό, μιας και το κακό δεν είναι παρά ένα είδος ακύρωσης.
Προσπαθώντας να στήσει ένα κύκλωμα ανεξάρτητο από τον κύκλο της φύσης, ο άνθρωπος κατασκεύασε διάφορους μηχανισμούς ώστε να λειτουργεί με τη λιγότερη δυνατή εξάρτηση από τα φυσικά φαινόμενα. Όλα αυτά δεν τον βοήθησαν τελικά να νοιώσει πραγματικά αυτάρκης και πλήρης. Αντίθετα, δείχνει να παγιδεύτηκε στον ίδιο τον μηχανισμό τους και να κόλλησε σαν τη μύγα πάνω στο φως των προβολέων του. Προκειμένου να πολιορκήσει τη φυσική νύχτα αιχμαλωτίστηκε στο τεχνητό φως του.
Τα κατασκευασμένα από τον ίδιο αντικείμενα δεν μπορούν να του δώσουν τη βεβαιότητα του υποκειμένου του. Ο άνθρωπος, ως υποκείμενο, δεν μπορεί να ορισθεί παρά σχετιζόμενος με άλλα όντα, αντι-κείμενά του. Τα άλλα όντα, επειδή φέρουν από τη γέννα τους το απόλυτο, τον οδηγούν σε αυτό. Τα δικά του προϊόντα δεν τον οδηγούν παρά πίσω στον εαυτό του, οπότε, το υποκείμενό του εμμένοντας στον υποκειμενισμό τους χάνει την αίσθηση της αντικειμενικότητας και παραλογίζεται.
Με την μακριά παραμονή του σε μια αφύσικη θέση, το χάρισμα του λόγου ατόνησε από την περιαυτολογία και το δραματουργικό του τάλαντο εξαντλήθηκε από την επανάληψη του εαυτού του. Έτσι, ο άνθρωπος, που ξεχώρισε για τη δημιουργικότητά του, υποχώρησε στη φτηνή μίμηση των δημιουργημάτων του. Πιθηκίζοντας σε ένα σκηνικό-καθρέπτη υποκρίνεται τον άνθρωπο και «εξανθρωπίζει» το περιβάλλον του με την επιδίωξη να οικειοποιηθεί τη φύση αντί να εξοικειωθεί με αυτήν.
Η επιδίωξη του αυτή προήλθε από μία λάθος υπόθεση. Σε κάποια φάση της εξέλιξής του, ο άνθρωπος υπέθεσε ότι, εφόσον η μέχρι τότε πρακτική του τον δικαίωνε, τότε αν συνέχιζε να κινείται διαχωριζόμενος από τη φύση και υποτάσσοντας τη στον δικό του χώρο, θα ενίσχυε περαιτέρω την παρουσία του. Αναζητώντας την πλήρωσή του την παρεξήγησε σαν πλεονασμό τής χωρισμένης του ύπαρξης° ενώ, η ύπαρξή του είχε ήδη βρει τον χώρο που της αναλογούσε ως σώμα και της έμενε πλέον να γεμίσει τον χρόνο με το γίγνεσθαί της. Κανονικά, αυτό που έπρεπε να ακολουθήσει ήταν η πλήρωση τής ύπαρξής του στο Είναι, η ταύτιση του μέρους του με το όλον, δηλαδή η ποιοτική του ολοκλήρωση.
Το ότι ο άνθρωπος υποβάθμισε το ζήτημα της ποιότητας, οφείλεται στην παγίδευση της σκέψης του, που εγκλωβίστηκε σε ένα σύστημα ποσοτικής ανάπτυξης, η οποία δεν εξυπηρετούσε πλέον το εξελικτικό του συμφέρον, αλλά παρείχε τα μέσα σε κάποια επιτήδεια άτομα να διατηρήσουν και να διευρύνουν την ποσοτική τους υπεροχή. Ο εγκλωβισμός της σκέψης του τον οδήγησε σε μία λάθος υπόθεση και η μη έγκαιρη διόρθωσή της επέτρεψε την κατασκευή ενός παγκόσμιου σκηνικού που εξοπλισμένο με σύγχρονα μέσα τον κρατάει δέσμιο, σαν μαριονέτα, στο παράλογο.
Το άτομο αδυνατώντας να αντιπαρέλθει αυτή την σκηνική υπεροπλία του παράλογου προτιμά να το υπακούσει σαν κάτι το λογικό. Έτσι, ο παραλογισμός αποκτάει την ισχύ της μόνης πραγματικότητας, πέραν του οποίου η επιβίωση καθίσταται αδύνατη.
Προσποιούμενοι ότι ζούμε, καταφέρνουμε απλώς να επιβιώσουμε σε μία πραγματικότητα που, φορτωμένη με χρόνια υποκρισίας, έχει αναποδογυρίσει πλακώνοντας την παρουσία μας με το βάρος της απουσίας της.
Την εικόνα σου δεν μπορείς να τη βρεις παρά μόνο μέσα στον κόσμο, γιατί πριν από όλα είναι ο κόσμος που σου την επιτρέπει. Επί πλέον, δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου παρά μόνο στις επιπτώσεις της σχέσης του με τα πράγματα. Το εγώ συσχετισμένο μόνο με τον εαυτό του δεν έχει αντίκρισμα και μοιάζει ανυπόστατο. Ο εγωιστής άνθρωπος, που θέλησε να ερμηνεύσει τα πάντα ως προς τον εαυτό του, και όχι ως προς το κοινό γένος όλων, αυτοαναίρεσε το εγώ του. Θέλοντας να κυριαρχήσει πάνω στα πράγματα, ακύρωσε την πραγματικότητά του. Η βουλιμία του είχε αποτέλεσμα το κακό, μιας και το κακό δεν είναι παρά ένα είδος ακύρωσης.
Προσπαθώντας να στήσει ένα κύκλωμα ανεξάρτητο από τον κύκλο της φύσης, ο άνθρωπος κατασκεύασε διάφορους μηχανισμούς ώστε να λειτουργεί με τη λιγότερη δυνατή εξάρτηση από τα φυσικά φαινόμενα. Όλα αυτά δεν τον βοήθησαν τελικά να νοιώσει πραγματικά αυτάρκης και πλήρης. Αντίθετα, δείχνει να παγιδεύτηκε στον ίδιο τον μηχανισμό τους και να κόλλησε σαν τη μύγα πάνω στο φως των προβολέων του. Προκειμένου να πολιορκήσει τη φυσική νύχτα αιχμαλωτίστηκε στο τεχνητό φως του.
Τα κατασκευασμένα από τον ίδιο αντικείμενα δεν μπορούν να του δώσουν τη βεβαιότητα του υποκειμένου του. Ο άνθρωπος, ως υποκείμενο, δεν μπορεί να ορισθεί παρά σχετιζόμενος με άλλα όντα, αντι-κείμενά του. Τα άλλα όντα, επειδή φέρουν από τη γέννα τους το απόλυτο, τον οδηγούν σε αυτό. Τα δικά του προϊόντα δεν τον οδηγούν παρά πίσω στον εαυτό του, οπότε, το υποκείμενό του εμμένοντας στον υποκειμενισμό τους χάνει την αίσθηση της αντικειμενικότητας και παραλογίζεται.
Με την μακριά παραμονή του σε μια αφύσικη θέση, το χάρισμα του λόγου ατόνησε από την περιαυτολογία και το δραματουργικό του τάλαντο εξαντλήθηκε από την επανάληψη του εαυτού του. Έτσι, ο άνθρωπος, που ξεχώρισε για τη δημιουργικότητά του, υποχώρησε στη φτηνή μίμηση των δημιουργημάτων του. Πιθηκίζοντας σε ένα σκηνικό-καθρέπτη υποκρίνεται τον άνθρωπο και «εξανθρωπίζει» το περιβάλλον του με την επιδίωξη να οικειοποιηθεί τη φύση αντί να εξοικειωθεί με αυτήν.
Η επιδίωξη του αυτή προήλθε από μία λάθος υπόθεση. Σε κάποια φάση της εξέλιξής του, ο άνθρωπος υπέθεσε ότι, εφόσον η μέχρι τότε πρακτική του τον δικαίωνε, τότε αν συνέχιζε να κινείται διαχωριζόμενος από τη φύση και υποτάσσοντας τη στον δικό του χώρο, θα ενίσχυε περαιτέρω την παρουσία του. Αναζητώντας την πλήρωσή του την παρεξήγησε σαν πλεονασμό τής χωρισμένης του ύπαρξης° ενώ, η ύπαρξή του είχε ήδη βρει τον χώρο που της αναλογούσε ως σώμα και της έμενε πλέον να γεμίσει τον χρόνο με το γίγνεσθαί της. Κανονικά, αυτό που έπρεπε να ακολουθήσει ήταν η πλήρωση τής ύπαρξής του στο Είναι, η ταύτιση του μέρους του με το όλον, δηλαδή η ποιοτική του ολοκλήρωση.
Το ότι ο άνθρωπος υποβάθμισε το ζήτημα της ποιότητας, οφείλεται στην παγίδευση της σκέψης του, που εγκλωβίστηκε σε ένα σύστημα ποσοτικής ανάπτυξης, η οποία δεν εξυπηρετούσε πλέον το εξελικτικό του συμφέρον, αλλά παρείχε τα μέσα σε κάποια επιτήδεια άτομα να διατηρήσουν και να διευρύνουν την ποσοτική τους υπεροχή. Ο εγκλωβισμός της σκέψης του τον οδήγησε σε μία λάθος υπόθεση και η μη έγκαιρη διόρθωσή της επέτρεψε την κατασκευή ενός παγκόσμιου σκηνικού που εξοπλισμένο με σύγχρονα μέσα τον κρατάει δέσμιο, σαν μαριονέτα, στο παράλογο.
Το άτομο αδυνατώντας να αντιπαρέλθει αυτή την σκηνική υπεροπλία του παράλογου προτιμά να το υπακούσει σαν κάτι το λογικό. Έτσι, ο παραλογισμός αποκτάει την ισχύ της μόνης πραγματικότητας, πέραν του οποίου η επιβίωση καθίσταται αδύνατη.
Προσποιούμενοι ότι ζούμε, καταφέρνουμε απλώς να επιβιώσουμε σε μία πραγματικότητα που, φορτωμένη με χρόνια υποκρισίας, έχει αναποδογυρίσει πλακώνοντας την παρουσία μας με το βάρος της απουσίας της.
No comments:
Post a Comment