Ο κόσμος απαρτίζεται από το σύνολο των μορφών τού Είναι. Το Είναι παρουσιάζεται μέσω των μορφών του και απουσιάζει χωρίς αυτές.
Κάθε τι που υπάρχει, ήτοι, κάθε τι που έχει μορφή, αποτελεί κάτι το τρίτο και συνιστά ένα πλεόνασμα. Ανάμεσα στη θέση και στην άρση της ύπαρξής του πλεονάζει η θέση της και έτσι αυτό μπορεί να πάρει κάποια μορφή. Η μορφή κάθε ύπαρξης καθίσταται δυνατή από την υπεροχή του θετικού πάνω στο αρνητικό.
Τα δύο γενετικά προηγούμενα τού κάθε τι συντέλεσαν στην εμφάνιση της μορφής του, όταν διατιθέμενα σε γεννητική αλληλουχία ενώθηκαν και από την ένωσή τους, την ερωτική διάθεση τού ενός προς το άλλο και την κατάφασή τους, γεννήθηκε αυτό το κάτι, ως ένα τρίτο. Το κάθε τι είναι ένα "ναι", αποτελεί προϊόν της κατάφασης δύο άλλων που ξεπερνώντας τον δισταγμό τους συντέθηκαν. Παραμένοντας στο "όχι" και στην άρνηση, δεν θα παρήγαγαν τίποτε και θα εκμηδένιζαν τη δυνατότητα κάθε μορφής.
Ο κόσμος καθίσταται δυνατός και αποκτάει μορφή μέσω της θετικής κίνησης των στοιχείων του που συνευρίσκονται ξεπερνώντας οποιαδήποτε απώθησή τους. Ο κόσμος συνίσταται από το όλον των θετικών παραγώγων, δηλαδή αποτελείται από το σύνολο του πλεονάσματος του θετικού πάνω στο αρνητικό.
Η άρνηση έχει κάποια θέση μόνο στην περίπτωση που αρνείται κάτι αρνητικό. Το μείον του μείον μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα, (π.χ.: -1-1=-2), ενώ το μείον του συν μηδενίζεται, (-1+1=0).
Από τη στιγμή που η άρνηση αρνείται την άρνηση γίνεται αυτομάτως θέση. Αν ο κόσμος θεωρείται από εμάς ανάποδα, αλλά συνάμα πηγαίνουμε ανάποδα, τότε συμβαδίζουμε με αυτόν, αφού υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στα πράγματα και στην όρασή μας. Εφόσον η άρνηση της άρνησης δεν είναι παρά μία θέση, ενώ η άρνηση της θέσης οδηγεί στο τίποτε, το θετικό είναι το μόνο δυνατό αποτέλεσμα κάθε συλλογιστικής και καμία συλλογιστική δεν έχει αποτέλεσμα αν δεν σκέφτεται θετικά.
Η υπεροχή του θετικού, όμως, δεν δικαιολογεί την υπερβολή του, όπως συμβαίνει με τον θετικισμό. Ο θετικισμός, καταλύει τον χώρο που καταλαμβάνουν τα πράγματα συμπυκνώνοντας τον σε έναν αδιαπέραστο τοίχο απ' όπου δεν μπορούμε να διακρίνουμε τίποτε. Αν η υπεροχή της θέσης παρέχει στα πράγματα τη μορφή τους, ήτοι την διακεκριμένη τους ύπαρξη, η υπερβολή της θέσης την καταργεί πολτοποιώντας τα σε ένα αδιάκριτο πράγμα.
Ο θετικ-ισμός δεν είναι παρά ο βιασμός του θετικού και προέρχεται από τη βιασύνη μίας θέσης να ολοκληρωθεί εξαναγκάζοντας μιαν άλλη σε συγκατάθεση. Πρόκειται για μία πρόωρη γενίκευση, έναν άκαιρο "-ισμό", (αφού, η κατάληξη "-ισμός" σε μία λέξη σημαίνει τη γενίκευση του νοήματος της).
Η θέση προϋποθέτει την άρνηση για να την ξεπεράσει και έτσι να οριστεί ως το πλεόνασμα που είναι. Η άρνηση παρέχει στα πράγματα τον δικό τους διακεκριμένο χώρο, το μέτρο της μορφής τους, από το οποίο εκκινούν σε συνάντηση και συνουσιάζονται στον ρυθμό του γίγνεσθαι. Χωρίς τον δικό τους χώρο δεν μπορούν να συσταθούν εις έν γιατί δεν υφίστανται.
Χωρίς κάποιο βάρος δεν υπάρχει καμία κίνηση. Η άρνηση δεν είναι παρά το βάρος της ύλης το απαραίτητο για την υλοποίηση τού Είναι, δηλαδή το γίγνεσθαι του, ήτοι την κίνηση του στον χρόνο. Η αφαίρεση της υλικότητας δεν θα μας απάλλασσε από την αδράνεια, αλλά θα μας καθήλωνε στην ακινησία επιστρέφοντας μας στη προ του γίγνεσθαι κατάσταση. *
Η παραμονή στην άρνηση, από τη μία και η επιμονή στη θέση και μόνο στη θέση, από την άλλη, καταλύουν την τριαδικότητα εμποδίζοντας το γίγνεσθαι η μεν πρώτη αποκάνοντας το, η δε δεύτερη παρακάνοντας το.
* Το -1-1 από την στιγμή που βγάζει -2 μας γυρνάει πίσω μετρώντας ανάποδα τον χρόνο. Η άρνηση της άρνησης δεν μεταλλάσσεται σε θέση αν την ερμηνεύσουμε σαν απαλλαγή από την ύλη και αφαιρέσουμε από το έν τη μονάδα του, τουτέστιν την υλικότητα του. Αρνούμενοι στα πράγματα τη δύναμη τού "όχι" τους, τα στερούμε από τη δυνατότητα τού "ναι" τους, αφού αίρουμε την υπόστασή τους. Το ότι το θετικό υπερισχύει του αρνητικού δεν σημαίνει ότι είναι θεμιτή η πέραν της ισχύος γενίκευσή του.
Κάθε τι που υπάρχει, ήτοι, κάθε τι που έχει μορφή, αποτελεί κάτι το τρίτο και συνιστά ένα πλεόνασμα. Ανάμεσα στη θέση και στην άρση της ύπαρξής του πλεονάζει η θέση της και έτσι αυτό μπορεί να πάρει κάποια μορφή. Η μορφή κάθε ύπαρξης καθίσταται δυνατή από την υπεροχή του θετικού πάνω στο αρνητικό.
Τα δύο γενετικά προηγούμενα τού κάθε τι συντέλεσαν στην εμφάνιση της μορφής του, όταν διατιθέμενα σε γεννητική αλληλουχία ενώθηκαν και από την ένωσή τους, την ερωτική διάθεση τού ενός προς το άλλο και την κατάφασή τους, γεννήθηκε αυτό το κάτι, ως ένα τρίτο. Το κάθε τι είναι ένα "ναι", αποτελεί προϊόν της κατάφασης δύο άλλων που ξεπερνώντας τον δισταγμό τους συντέθηκαν. Παραμένοντας στο "όχι" και στην άρνηση, δεν θα παρήγαγαν τίποτε και θα εκμηδένιζαν τη δυνατότητα κάθε μορφής.
Ο κόσμος καθίσταται δυνατός και αποκτάει μορφή μέσω της θετικής κίνησης των στοιχείων του που συνευρίσκονται ξεπερνώντας οποιαδήποτε απώθησή τους. Ο κόσμος συνίσταται από το όλον των θετικών παραγώγων, δηλαδή αποτελείται από το σύνολο του πλεονάσματος του θετικού πάνω στο αρνητικό.
Η άρνηση έχει κάποια θέση μόνο στην περίπτωση που αρνείται κάτι αρνητικό. Το μείον του μείον μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα, (π.χ.: -1-1=-2), ενώ το μείον του συν μηδενίζεται, (-1+1=0).
Από τη στιγμή που η άρνηση αρνείται την άρνηση γίνεται αυτομάτως θέση. Αν ο κόσμος θεωρείται από εμάς ανάποδα, αλλά συνάμα πηγαίνουμε ανάποδα, τότε συμβαδίζουμε με αυτόν, αφού υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στα πράγματα και στην όρασή μας. Εφόσον η άρνηση της άρνησης δεν είναι παρά μία θέση, ενώ η άρνηση της θέσης οδηγεί στο τίποτε, το θετικό είναι το μόνο δυνατό αποτέλεσμα κάθε συλλογιστικής και καμία συλλογιστική δεν έχει αποτέλεσμα αν δεν σκέφτεται θετικά.
Η υπεροχή του θετικού, όμως, δεν δικαιολογεί την υπερβολή του, όπως συμβαίνει με τον θετικισμό. Ο θετικισμός, καταλύει τον χώρο που καταλαμβάνουν τα πράγματα συμπυκνώνοντας τον σε έναν αδιαπέραστο τοίχο απ' όπου δεν μπορούμε να διακρίνουμε τίποτε. Αν η υπεροχή της θέσης παρέχει στα πράγματα τη μορφή τους, ήτοι την διακεκριμένη τους ύπαρξη, η υπερβολή της θέσης την καταργεί πολτοποιώντας τα σε ένα αδιάκριτο πράγμα.
Ο θετικ-ισμός δεν είναι παρά ο βιασμός του θετικού και προέρχεται από τη βιασύνη μίας θέσης να ολοκληρωθεί εξαναγκάζοντας μιαν άλλη σε συγκατάθεση. Πρόκειται για μία πρόωρη γενίκευση, έναν άκαιρο "-ισμό", (αφού, η κατάληξη "-ισμός" σε μία λέξη σημαίνει τη γενίκευση του νοήματος της).
Η θέση προϋποθέτει την άρνηση για να την ξεπεράσει και έτσι να οριστεί ως το πλεόνασμα που είναι. Η άρνηση παρέχει στα πράγματα τον δικό τους διακεκριμένο χώρο, το μέτρο της μορφής τους, από το οποίο εκκινούν σε συνάντηση και συνουσιάζονται στον ρυθμό του γίγνεσθαι. Χωρίς τον δικό τους χώρο δεν μπορούν να συσταθούν εις έν γιατί δεν υφίστανται.
Χωρίς κάποιο βάρος δεν υπάρχει καμία κίνηση. Η άρνηση δεν είναι παρά το βάρος της ύλης το απαραίτητο για την υλοποίηση τού Είναι, δηλαδή το γίγνεσθαι του, ήτοι την κίνηση του στον χρόνο. Η αφαίρεση της υλικότητας δεν θα μας απάλλασσε από την αδράνεια, αλλά θα μας καθήλωνε στην ακινησία επιστρέφοντας μας στη προ του γίγνεσθαι κατάσταση. *
Η παραμονή στην άρνηση, από τη μία και η επιμονή στη θέση και μόνο στη θέση, από την άλλη, καταλύουν την τριαδικότητα εμποδίζοντας το γίγνεσθαι η μεν πρώτη αποκάνοντας το, η δε δεύτερη παρακάνοντας το.
* Το -1-1 από την στιγμή που βγάζει -2 μας γυρνάει πίσω μετρώντας ανάποδα τον χρόνο. Η άρνηση της άρνησης δεν μεταλλάσσεται σε θέση αν την ερμηνεύσουμε σαν απαλλαγή από την ύλη και αφαιρέσουμε από το έν τη μονάδα του, τουτέστιν την υλικότητα του. Αρνούμενοι στα πράγματα τη δύναμη τού "όχι" τους, τα στερούμε από τη δυνατότητα τού "ναι" τους, αφού αίρουμε την υπόστασή τους. Το ότι το θετικό υπερισχύει του αρνητικού δεν σημαίνει ότι είναι θεμιτή η πέραν της ισχύος γενίκευσή του.
No comments:
Post a Comment