Ποιος όμως θέλει το κακό του; Κανείς. Τότε τι συμβαίνει με τον άνθρωπο και δεν πράττει το συμφέρον του; Αν η ενότητα είναι η μόνη δυνατότητα γιατί δεν φέρεται ανάλογα;
Το ανθρώπινο ον βρίσκεται καθοδόν προς την ολοκλήρωσή του° δεν την κατέχει ακόμη. Τείνει προς αυτήν και οδηγείται από την αναγκαιότητά της. Αν υστερεί, αυτό οφείλεται στο ότι δεν την έχει αναγνωρίσει ακόμη, στο ότι δεν την έχει εννοήσει αρκούντως. Μπορεί το άλλα γήινα όντα να έχουν βρει την ακεραιότητά τους, όπου τίποτε δεν διαφεύγει της αναγκαιότητας που τα γεννά, αλλά το ανθρώπινο ον (σχετικά πρόσφατο παράγωγο της εξέλιξης στη γη), έχει να ολοκληρώσει αυτό που το (ξε)χωρίζει από εκείνα: τον λόγο.
Η έλλειψη του ανθρώπου προέρχεται από τον ίδιο τον πλούτο του. Ο λόγος τον πλουτίζει και του δίνει μία πλεονεκτική θέση μέσα στη φύση, αλλά αυτό το πλεόνασμα δεν διατίθεται πάντα σωστά. Ο λόγος είναι μία καινούργια δύναμη της φύσης και το ον που την κατέχει δεν έχει βρει ακόμη τον τρόπο να τη διαθέσει αρμονικά σε σχέση με αυτήν και τον εαυτό του.
Η δύναμη αυτού του όντος τού παρέχει την ελευθερία να βούλεται και να αποφασίζει σε ένα ευρύ πεδίο επιλογών. Αυτή η ελευθερία, όμως, περιέχει και τη δυνατότητα του λάθους, η δύναμη εμπεριέχει και την αυθάδειά της. Αυτό που μπορεί να τη συγκρατήσει και να αποτρέψει το λάθος είναι η ψυχή.
Η ψυχή ως λειτουργία της ενότητας παρεμβαίνει δυσφορούμενη σε κάθε χωριστική αυθάδεια του λόγου κάνοντας το σώμα να υποφέρει.
Το σώμα είναι το μέρος της φύσης μας, που οργανωμένο απαρέγκλιτα πάνω στις επιταγές της, δεν μπορεί να δεχθεί καμία παράβαση τους, καμία ψυχική δυσλειτουργία, χωρίς να αντιδράσει αρνητικά. Αν ο λόγος είναι το ζωικό μας πλεόνασμα, το σώμα είναι το απαράβατο ζωικό μας υπόλειμμα. Αν ο λόγος παρέχει ελευθερία, το σώμα συνιστά αναγκαιότητα. Κάθε παράβαση της ακολουθίας τους τιμωρείται από τη ψυχή και επειδή η ευθύνη της παράβασης δεν μπορεί να ανήκει στο σώμα, αφού δεν έχει την ελευθερία να τη διαπράξει, πρέπει να αναζητηθεί στον λόγο.
Αυτό λοιπόν που φταίει και ο άνθρωπος δεν πράττει πάντα ορθά είναι γιατί δεν σκέφτεται πάντα σωστά. Αν πρέπει να κάνει κάτι ο άνθρωπος για να προσεγγίσει την ολοκλήρωσή του αρμονικά, πρέπει κυρίως και πρωτίστως να αποκαταστήσει την ορθότητα της σκέψης του.
Το ανθρώπινο ον βρίσκεται καθοδόν προς την ολοκλήρωσή του° δεν την κατέχει ακόμη. Τείνει προς αυτήν και οδηγείται από την αναγκαιότητά της. Αν υστερεί, αυτό οφείλεται στο ότι δεν την έχει αναγνωρίσει ακόμη, στο ότι δεν την έχει εννοήσει αρκούντως. Μπορεί το άλλα γήινα όντα να έχουν βρει την ακεραιότητά τους, όπου τίποτε δεν διαφεύγει της αναγκαιότητας που τα γεννά, αλλά το ανθρώπινο ον (σχετικά πρόσφατο παράγωγο της εξέλιξης στη γη), έχει να ολοκληρώσει αυτό που το (ξε)χωρίζει από εκείνα: τον λόγο.
Η έλλειψη του ανθρώπου προέρχεται από τον ίδιο τον πλούτο του. Ο λόγος τον πλουτίζει και του δίνει μία πλεονεκτική θέση μέσα στη φύση, αλλά αυτό το πλεόνασμα δεν διατίθεται πάντα σωστά. Ο λόγος είναι μία καινούργια δύναμη της φύσης και το ον που την κατέχει δεν έχει βρει ακόμη τον τρόπο να τη διαθέσει αρμονικά σε σχέση με αυτήν και τον εαυτό του.
Η δύναμη αυτού του όντος τού παρέχει την ελευθερία να βούλεται και να αποφασίζει σε ένα ευρύ πεδίο επιλογών. Αυτή η ελευθερία, όμως, περιέχει και τη δυνατότητα του λάθους, η δύναμη εμπεριέχει και την αυθάδειά της. Αυτό που μπορεί να τη συγκρατήσει και να αποτρέψει το λάθος είναι η ψυχή.
Η ψυχή ως λειτουργία της ενότητας παρεμβαίνει δυσφορούμενη σε κάθε χωριστική αυθάδεια του λόγου κάνοντας το σώμα να υποφέρει.
Το σώμα είναι το μέρος της φύσης μας, που οργανωμένο απαρέγκλιτα πάνω στις επιταγές της, δεν μπορεί να δεχθεί καμία παράβαση τους, καμία ψυχική δυσλειτουργία, χωρίς να αντιδράσει αρνητικά. Αν ο λόγος είναι το ζωικό μας πλεόνασμα, το σώμα είναι το απαράβατο ζωικό μας υπόλειμμα. Αν ο λόγος παρέχει ελευθερία, το σώμα συνιστά αναγκαιότητα. Κάθε παράβαση της ακολουθίας τους τιμωρείται από τη ψυχή και επειδή η ευθύνη της παράβασης δεν μπορεί να ανήκει στο σώμα, αφού δεν έχει την ελευθερία να τη διαπράξει, πρέπει να αναζητηθεί στον λόγο.
Αυτό λοιπόν που φταίει και ο άνθρωπος δεν πράττει πάντα ορθά είναι γιατί δεν σκέφτεται πάντα σωστά. Αν πρέπει να κάνει κάτι ο άνθρωπος για να προσεγγίσει την ολοκλήρωσή του αρμονικά, πρέπει κυρίως και πρωτίστως να αποκαταστήσει την ορθότητα της σκέψης του.
No comments:
Post a Comment