42. Oι αντιστάσεις

Η τεχνική της μεσολάβησης επιβάλλεται από το γεγονός ότι δεν ζούμε σε μία κατάσταση αμεσότητας, ούτε γίνεται να περάσουμε αυτόματα σε αυτήν, αλλά αυτό που μπορούμε είναι να την προσεγγίσουμε σταδιακά ακολουθώντας μιαν πορεία σύγκλισης της θέσης με τη φύση μας και ξεπερνώντας τις αντιστάσεις που συναντούμε καθοδόν.

Η σταδιακή προσέγγιση επιτυγχάνεται με τη συνεχή διεύρυνση των ορίων της ύπαρξής μας (της θέσης μας) μέχρι να καλύψουν όλο το εύρος τού είναι μας (της φύσης μας). Κάθε επιδίωξη της μεταφυσικής υπέρβασης των ορίων μας και της άμεσης ολοκλήρωσής μας, αγνοεί την πραγματικότητά τους και ως εκ τούτου είναι άγονη, αφού δεν έρχεται σε επαφή με κάτι το υπάρχον, αλλά αυνανίζεται με τις φαντασιώσεις της. Μπορεί να είναι εύκολη η φαντασιακή ικανοποίηση γιατί δεν συναντάει αντίσταση, αλλά δεν παράγει τίποτε.

Η διεύρυνση των ορίων-μας καλεί τον καθένα ξεχωριστά στη μεγιστοποίησή του με την πλήρη διάθεση του πλεονάσματός του στην κατεύθυνση των αυθόρμητων προβολών του, όπως αυτές εκφράζονται μέσω της επιθυμίας. Πού βρίσκονται όμως τα προς επέκταση όρια και πως η επιθυμία μπορεί να μας τα δείξει;

Αυτό που υποδεικνύει στο άτομο πού βρίσκεται το μέγιστο του, είναι το σημείο στο οποίο η επιθυμία του αγγίζει τα όρια του και συναντάει τη μέγιστη δυνατή αντίσταση. Ακριβώς στο σημείο που η ροή του προς τον άλλο εμποδίζεται, εκεί δηλαδή που το ρήμα του αδυνατεί να εκφραστεί, εκεί βρίσκεται το όριο και ο ορισμός του.

Τα προς επέκταση όρια βρίσκονται εκεί όπου η εκάστοτε πραγματικότητα προβάλλει τη μεγαλύτερη αντίσταση στην πραγματοποίηση του κάθε ατόμου.*

Η αντίσταση, (όπως και η άρνηση), είναι κάτι το δεδομένο: αποτελεί το προϋπάρχον τι, το οποίο ξεπερνώντας έγινε το οτιδήποτε. Οτιδήποτε υπάρχει προϋποθέτει την αντίσταση που συνάντησε η ύπαρξή του° υπερνικώντας την, μπόρεσε να πάρει θέση και να σταθεί ως κάτι ξεχωριστό. Πίσω από κάθε μορφή βρίσκεται η δύναμη που την εμποδίζει να εκφραστεί σαν ξεχωριστή δυνατότητα τού Είναι και καμία μορφή δεν είναι δυνατή αν πριν δεν ξεπεράσει την αντίσταση της άμορφης ακόμη ύλης, που τη χρειάζεται για την υλοποίησή της.

* Ακριβώς επειδή η αντίσταση προκαλεί το γίγνεσθαι να αναμετρηθεί μαζί της, ο έρωτας, σαν η πλέον παραγωγική πράξη του γίγνεσθαι, εκδηλώνεται σε όλο του το μεγαλείο εκεί όπου του είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Η μεγαλύτερη ερωτική ένταση βρίσκεται στην πρόκληση της μέγιστης δυνατής αντίστασης.

Ο εραστής ή η ερωμένη αποκτούν αξία ανάλογη με την αντίσταση που προβάλλεται, (από τους ίδιους ή τον περίγυρό τους) στον εναγκαλισμό τους. Ο λόγος για αυτό δεν είναι κάποια αφύσικη ιδιοτροπία, αλλά η φυσική ροπή του κάθε ατόμου προς τα όριά του.

Αναζητώντας την κορύφωση του πάθους, η προσ-πάθεια μας τείνει προς το υψηλότερο δυνατό εμπόδιο. Η μέγιστη ικανοποίηση βρίσκεται εκεί όπου μοιάζει αδύνατη° έγκειται στα όρια των ικανοτήτων μας. Η αναζήτηση αυτής της ικανοποίησης προκαλεί τις ικανότητες στο παρά πέρα τους, στο επί πλέον προχώρημά τους.