Ο πολιτισμός αφορά τους πάντες και ο βαθμός της ανάπτυξής του ορίζεται από το κατά πόσο όλοι συμμετέχουν στη διαμόρφωσή του, μεγεθύνοντας ο καθένας ξεχωριστά το ίδιον μέρος του σε όλον. Ο πολιτισμός αποτελεί τη δίοδο μέσω της οποίας το άτομο διαθέτει την ενέργειά του σε έργο: είναι το κανάλι επικοινωνίας των επιμέρους δυνάμεων (της ρώμης των), σε μία κοινή δυνατότητα, (ροή). Ανάλογα με το κατά πόσο η δίοδός του είναι ανοιχτή για τον κάθε ένα, ο πολιτισμός βαθμολογείται σε ανώτερο ή κατώτερο.
Παρέχοντας ίσες ευκαιρίες στον καθένα, ο πολιτισμός αξιοποιεί στο μέγιστο δυνατόν την πλεονάζουσα δύναμη που διαθέτει το κάθε άτομο και έτσι άγει την κοινότητα στο μέγιστο των δυνατοτήτων της. Δίνοντας βήμα στον κάθε λόγο να εκφραστεί, ανεβαίνει ένα σκαλί παραπάνω στην κλίμακα του Λόγου προσεγγίζοντας την αλήθεια Του.
Η ισότητα ανάμεσα στα άτομα, όμως, αν παρεξηγηθεί σαν συμπίεση της ιδιότητας και της διαφοράς τους, (ήτοι της φοράς του ιδίου και ξεχωριστού ατόμου), σε ένα κοινό και αδιάφορο ελάχιστο, και όχι σαν η παροχή ίσων ευκαιριών σε κάθε ιδιότητα να μεγιστοποιηθεί κατ’ ιδίαν για να διαθέσει το πλεόνασμά της στην κοινότητα, τότε ισοπεδώνει τον πολιτισμό σε ένα χαμερπές επίπεδο. Μόνο εννοούμενη δυναμικά μπορεί η ισότητα να δώσει στον πολιτισμό τη δυναμική της ανάπτυξής του.
Το κριτήριο αξιολόγησης ενός πολιτισμού σε υψηλόβαθμο ή χαμηλόβαθμο βρίσκεται στην στάθμη του μέσου όρου του. Ο βαθμός του δεν χαρακτηρίζεται από την πολυτέλεια τον ελαχίστων, ούτε από την υποτέλεια των περισσοτέρων, αλλά χαράσσεται στο ενδιάμεσο. Ο ίδιος δεν είναι παρά το ενδιάμεσο, ο κοινός όρος, η κοινή αξία (ή αξία της κοινότητας) με την οποία γίνεται η κάθε συναλλαγή.
Ο τελευταίος και ο πρώτος, ο μέγιστος και ο ελάχιστος, μπαίνουν και οι δυό στη ζυγαριά του και αν αυτή αποκλίνει προς τη μία ή την άλλη πλευρά, αυτός γέρνει. Από τη στιγμή που πολιτισμός σημαίνει τη σύγκλιση των μερών μιας κοινωνίας, κάθε απόκλισή τους μετράει εις βάρος του.
Όσο όλοι μας δεν διεκδικούμε το μερίδιο μας στο γίγνεσθαι, αλλά το παραχωρούμε στην εργολαβία μερικών, τόσο ο πολιτισμός θα έχει χαμηλό βαθμό κρατώντας τον άνθρωπο σε μία κατώτερη της πραγματικότητάς του συνθήκη.
Παρέχοντας ίσες ευκαιρίες στον καθένα, ο πολιτισμός αξιοποιεί στο μέγιστο δυνατόν την πλεονάζουσα δύναμη που διαθέτει το κάθε άτομο και έτσι άγει την κοινότητα στο μέγιστο των δυνατοτήτων της. Δίνοντας βήμα στον κάθε λόγο να εκφραστεί, ανεβαίνει ένα σκαλί παραπάνω στην κλίμακα του Λόγου προσεγγίζοντας την αλήθεια Του.
Η ισότητα ανάμεσα στα άτομα, όμως, αν παρεξηγηθεί σαν συμπίεση της ιδιότητας και της διαφοράς τους, (ήτοι της φοράς του ιδίου και ξεχωριστού ατόμου), σε ένα κοινό και αδιάφορο ελάχιστο, και όχι σαν η παροχή ίσων ευκαιριών σε κάθε ιδιότητα να μεγιστοποιηθεί κατ’ ιδίαν για να διαθέσει το πλεόνασμά της στην κοινότητα, τότε ισοπεδώνει τον πολιτισμό σε ένα χαμερπές επίπεδο. Μόνο εννοούμενη δυναμικά μπορεί η ισότητα να δώσει στον πολιτισμό τη δυναμική της ανάπτυξής του.
Το κριτήριο αξιολόγησης ενός πολιτισμού σε υψηλόβαθμο ή χαμηλόβαθμο βρίσκεται στην στάθμη του μέσου όρου του. Ο βαθμός του δεν χαρακτηρίζεται από την πολυτέλεια τον ελαχίστων, ούτε από την υποτέλεια των περισσοτέρων, αλλά χαράσσεται στο ενδιάμεσο. Ο ίδιος δεν είναι παρά το ενδιάμεσο, ο κοινός όρος, η κοινή αξία (ή αξία της κοινότητας) με την οποία γίνεται η κάθε συναλλαγή.
Ο τελευταίος και ο πρώτος, ο μέγιστος και ο ελάχιστος, μπαίνουν και οι δυό στη ζυγαριά του και αν αυτή αποκλίνει προς τη μία ή την άλλη πλευρά, αυτός γέρνει. Από τη στιγμή που πολιτισμός σημαίνει τη σύγκλιση των μερών μιας κοινωνίας, κάθε απόκλισή τους μετράει εις βάρος του.
Όσο όλοι μας δεν διεκδικούμε το μερίδιο μας στο γίγνεσθαι, αλλά το παραχωρούμε στην εργολαβία μερικών, τόσο ο πολιτισμός θα έχει χαμηλό βαθμό κρατώντας τον άνθρωπο σε μία κατώτερη της πραγματικότητάς του συνθήκη.
No comments:
Post a Comment