Ό,τι κακό έχει γίνει μέχρι τώρα, βαραίνει το σήμερα με τα αποτελέσματά του. Οι παρελθόντες άνθρωποι που επεδίωξαν μιαν αποτελεσματικότητα εστιασμένη στην ποσοτική υπερίσχυση, και όχι στην ποιοτική βελτίωση, διαμόρφωσαν ένα παρόν αναποτελεσματικό σε ποιοτικούς όρους. Θέλοντας να υπερισχύσουν στον χώρο, υποθήκευσαν το παρόν τους, μεταθέτοντας την ευθύνη του σε ένα αύριο, που είναι το δικό μας σήμερα.
Το σήμερα, εκτός από την ευθύνη του δικού του χρόνου, επιβαρύνεται από την ανευθυνότητα τού χθες, που έχει σωρευτεί πάνω του με τους αιώνες σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αδυνατεί να σταθεί όρθιο και ευθυτενές. Κάτω από αυτό το βάρος ο σημερινός άνθρωπος λυγίζει το κορμί του και μη καταφέρνοντας να κοιτάξει μπροστά του, ομφαλοσκοπείται. Η σκέψη του αναγκάζεται να υποκλιθεί στην προκατάληψη που την πλακώνει.
Από τη φύση της, η σκέψη είναι μία λειτουργία που βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση, διότι είναι η ίδια η λειτουργία της εγρήγορσης του νου, αυτή που ενεργοποιεί το λειτουργικό του σύστημα, τον λόγο, κρατώντας τον νου σε συνεχή επαφή με τον Λόγο, ώστε να εννοεί το σχέδιο του γίγνεσθαί του. Η σκέψη τείνει να βρει τον τρόπο που το άτομο θα φτάσει στην ολοκλήρωσή του και του προτείνει λύσεις πώς να ξεπεράσει την έλλειψή του. Εφόσον η ολοκλήρωση δεν είναι μια στιγμιαία επιθυμία, αλλά η διαρκής ανάγκη μας, (ή αλλιώς, η ανάγκη της διάρκειας), η σκέψη βρίσκεται πάντα σε λειτουργία.
Η προκατάληψη είναι ένα παρωχημένο προϊόν του λόγου, που έχει παύσει να λειτουργεί σαν όχημα άγον στον Λόγο, και κανονικά η σκέψη θα έπρεπε να την ξεπεράσει σαν κάτι που δεν τη βοηθά. Τα έργα του παρελθόντος, όμως, αποσκοπώντας στην υπερίσχυση μέσω της μετάθεσης, κατάφεραν να αποκτήσουν μια τέτοια διάρκεια, ώστε να εξουσιάζουν τη σκέψη του παρόντος και να τη δεσμεύουν προκαταλαμβάνοντας την. Επειδή η σκέψη δεν μπορεί να παύσει να λειτουργεί, τα κάνει μέρος τους συλλογισμού της, όταν δεν αναρωτιέται για την πηγή τους και δείχνει επιπολαιότητα, από βιασύνη.
Όταν η σκέψη βιάζεται για κάποιο αποτέλεσμα στο παρόν, αγνοώντας τις δεσμεύσεις του παρελθόντος, ενσωματώνει την προκατάληψη εκλαμβάνοντας τη για λειτουργικό λογικό σχήμα το οποίο χρησιμοποιεί στον συλλογισμό της. Ενώ είναι επιβαρυμένη από την υστεροβουλία τού χθες, βιάζεται στο τώρα και έτσι δεν έχει χρόνο να αναιρέσει τα λάθη που έγιναν. Προκειμένου να πάρει οπωσδήποτε κάποιες πρωτοβουλίες, ενσωματώνει την υστέρηση του παρελθόντος σαν κάτι το αναπόφευκτο και αναγκαίο. Η πρωτοβουλία που δεν ξεπερνά την προκατάληψη, αλλά την κουβαλάει από βιασύνη μαζί της, απλώς αναμασάει έναν τετριμμένο λόγο.
Όταν, ενώ είσαι προκατειλημμένος, προελαύνεις, δεν πας πουθενά. Η σκέψη όταν δεν θάβει τα νεκρά της σχήματα βυθίζεται στον τάφο τους. Δεν μπορείς να προσποιείσαι τον άνετο όταν οι ζωντανοί νεκροί, (αυτοί, δηλαδή, που δεν έζησαν την ζωή τους στο "σήμερα" και έτσι δεν μπόρεσαν να πεθάνουν ποτέ), σε τραβούν στον λάκκο τους.
Τους νεκρούς πρέπει να τους σεβόμαστε,*αλλά τους ζωντανούς νεκρούς όχι. Στήνοντας ηρώο στη δειλία τους, κρατάμε άδηλη τη ζωή μας. Πρέπει να κρίνουμε αυστηρά τα έργα τους και όχι να υποκριθούμε ένα σέβας που δεν το αξίζουν, παρέχοντας εκδούλευση στη ματαιοδοξία τους.
Το σήμερα, εκτός από την ευθύνη του δικού του χρόνου, επιβαρύνεται από την ανευθυνότητα τού χθες, που έχει σωρευτεί πάνω του με τους αιώνες σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αδυνατεί να σταθεί όρθιο και ευθυτενές. Κάτω από αυτό το βάρος ο σημερινός άνθρωπος λυγίζει το κορμί του και μη καταφέρνοντας να κοιτάξει μπροστά του, ομφαλοσκοπείται. Η σκέψη του αναγκάζεται να υποκλιθεί στην προκατάληψη που την πλακώνει.
Από τη φύση της, η σκέψη είναι μία λειτουργία που βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση, διότι είναι η ίδια η λειτουργία της εγρήγορσης του νου, αυτή που ενεργοποιεί το λειτουργικό του σύστημα, τον λόγο, κρατώντας τον νου σε συνεχή επαφή με τον Λόγο, ώστε να εννοεί το σχέδιο του γίγνεσθαί του. Η σκέψη τείνει να βρει τον τρόπο που το άτομο θα φτάσει στην ολοκλήρωσή του και του προτείνει λύσεις πώς να ξεπεράσει την έλλειψή του. Εφόσον η ολοκλήρωση δεν είναι μια στιγμιαία επιθυμία, αλλά η διαρκής ανάγκη μας, (ή αλλιώς, η ανάγκη της διάρκειας), η σκέψη βρίσκεται πάντα σε λειτουργία.
Η προκατάληψη είναι ένα παρωχημένο προϊόν του λόγου, που έχει παύσει να λειτουργεί σαν όχημα άγον στον Λόγο, και κανονικά η σκέψη θα έπρεπε να την ξεπεράσει σαν κάτι που δεν τη βοηθά. Τα έργα του παρελθόντος, όμως, αποσκοπώντας στην υπερίσχυση μέσω της μετάθεσης, κατάφεραν να αποκτήσουν μια τέτοια διάρκεια, ώστε να εξουσιάζουν τη σκέψη του παρόντος και να τη δεσμεύουν προκαταλαμβάνοντας την. Επειδή η σκέψη δεν μπορεί να παύσει να λειτουργεί, τα κάνει μέρος τους συλλογισμού της, όταν δεν αναρωτιέται για την πηγή τους και δείχνει επιπολαιότητα, από βιασύνη.
Όταν η σκέψη βιάζεται για κάποιο αποτέλεσμα στο παρόν, αγνοώντας τις δεσμεύσεις του παρελθόντος, ενσωματώνει την προκατάληψη εκλαμβάνοντας τη για λειτουργικό λογικό σχήμα το οποίο χρησιμοποιεί στον συλλογισμό της. Ενώ είναι επιβαρυμένη από την υστεροβουλία τού χθες, βιάζεται στο τώρα και έτσι δεν έχει χρόνο να αναιρέσει τα λάθη που έγιναν. Προκειμένου να πάρει οπωσδήποτε κάποιες πρωτοβουλίες, ενσωματώνει την υστέρηση του παρελθόντος σαν κάτι το αναπόφευκτο και αναγκαίο. Η πρωτοβουλία που δεν ξεπερνά την προκατάληψη, αλλά την κουβαλάει από βιασύνη μαζί της, απλώς αναμασάει έναν τετριμμένο λόγο.
Όταν, ενώ είσαι προκατειλημμένος, προελαύνεις, δεν πας πουθενά. Η σκέψη όταν δεν θάβει τα νεκρά της σχήματα βυθίζεται στον τάφο τους. Δεν μπορείς να προσποιείσαι τον άνετο όταν οι ζωντανοί νεκροί, (αυτοί, δηλαδή, που δεν έζησαν την ζωή τους στο "σήμερα" και έτσι δεν μπόρεσαν να πεθάνουν ποτέ), σε τραβούν στον λάκκο τους.
Τους νεκρούς πρέπει να τους σεβόμαστε,*αλλά τους ζωντανούς νεκρούς όχι. Στήνοντας ηρώο στη δειλία τους, κρατάμε άδηλη τη ζωή μας. Πρέπει να κρίνουμε αυστηρά τα έργα τους και όχι να υποκριθούμε ένα σέβας που δεν το αξίζουν, παρέχοντας εκδούλευση στη ματαιοδοξία τους.
* Όπως πρέπει να σεβόμαστε κι εκείνον τον λόγο του παρελθόντος που δεν υποκλίθηκε στο ψεύδος της εποχής του, μεταθέτοντας την αλήθεια στο αύριο, αλλά τη ζήτησε στο τότε του σήμερα.
No comments:
Post a Comment