24. H ευθύνη του ατόμου

Κάθε εγώ αναπτύσσεται με τη φόρα να δυναμώσει και να βεβαιωθεί ως δυνατό και ισχύον. Αυτό συμβαίνει εκ του γίγνεσθαι. Το γίγνεσθαι άγει όλα τα όντα στη μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων τους, στην κορύφωση της δύναμής τους, ώστε να μπορέσουν κατόπιν να του δώσουν ισχύ και διάρκεια διαθέτοντας την πλεονάζουσα δύναμή τους σε πράξεις έρωτα και γέννας.

Από τη στιγμή που το γίγνεσθαι εφορμάται από την ανάγκη να γεμίσει το άπαν με κάθε δυνατή μορφή τού Είναι, δεν μπορεί να επιτρέψει κανένα κενό. Έτσι δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε για την καθυστέρησή μας αυτόν που την εκμεταλλεύτηκε και επεκτάθηκε πέραν των ορίων του, επειδή εμείς αδρανήσαμε. Εφόσον ο άλλος, εκ προοιμίου, θα επεκταθεί, αν εγώ του δώσω τον χώρο να το κάνει, είναι ευθύνη δική μου να μην του το επιτρέψω, αλλά κινούμενος με την ίδια ένταση με αυτόν να προλάβω τη βία του και να συγκρατήσω την ορμή του μέσα στα όρια της κοινότητάς μας.

Δεν μπορείς να προστατεύσεις τον εαυτό σου από την επί-θεση του άλλου, όταν εσύ ο ίδιος παραμένεις κλεισμένος σε μία υπό-θεση και δεν παίρνεις θέση. Καμία θεωρία του δικαίου δεν μπορεί να σε προστατεύσει, όταν εσύ ο ίδιος αδικείς τον εαυτό σου στην πράξη. Ο άλλος φέρεται άδικα, όχι γιατί είναι εκ φύσεως διατεθειμένος να αδικήσει, αλλά γιατί η δική σου θέση, που υποχώρησε από τη φύση της, του επέτρεψε την αδικία.

Στην περίπτωση που πολλά μαζεμένα εγώ αποπειρώνται να συγκαλύψουν την προσωπική τους καθυστέρηση συνασπιζόμενα σε ένα ελλιπές "μαζί", δεν καταφέρνουν τίποτε περισσότερο από το να θρέψουν με τη μάζα τους τον νέο τους εξουσιαστή. Αυτός θα ξεπηδήσει μέσα από τις τάξεις τους ως πλέον ισχυρός αυτών, εφόσον αυτά αποφεύγουν την ισχύ τους και συγκαλύπτουν τη υστέρησή τους με σοσιαλίζοντα συνθήματα.

Το "μαζί" που δεν τίθεται ως η συνάντηση του εγώ και του εσύ, δηλαδή ως συνάντηση δύο (ή περισσοτέρων) διακεκριμένων ατόμων, είναι ανίσχυρο γιατί στερείται δυναμικής. Το "μαζί" είναι αποτελεσματικό μόνο ως προϊόν της δυναμικής του κάθε ατόμου ξεχωριστά, (του ατόμου που αναπτυσσόμενο προσωπικά φτάνει στο ζήτημα τού «μαζί» για να λύσει ζητήματα που ξεπερνούν τις δυνάμεις του)° αλλιώς είναι αδρανές και ατελέσφορο.

Η αδράνεια της μάζας δεν μπορεί να συγκρατήσει για πολύ το άτομο από την εκ γενετής φορά του για ισχύ και έτσι κάποιος, αργά η γρήγορα, θα ξεχωρίσει από τη μάζα και θα της επιβληθεί. Αν δεν θέτει ο καθένας προσωπικά το ζήτημα του σε κάθε κοινωνικό κίνημα που γίνεται, ο ολοκληρωτισμός θα ξεπηδάει μοιραία μέσα από αυτό διαψεύδοντας κάθε προσδοκία.

Σωστή τακτική είναι αυτή που θέτει τον στρατηγικό της στόχο στο παρόν και δεν τον μεταθέτει στο μέλλον. Ο στρατηγικός στόχος του κάθε ατόμου είναι η ολοκλήρωσή του εν τω γίγνεσθαι, με την ενδυνάμωσή του αρχικά ως εγώ και τη συνεύρεσή του μετά με ένα άλλο εγώ σε ένα γόνιμο εμείς. Μία τακτική που δυναμώνει το άτομο προωθώντας τον στρατηγικό του στόχο το εντάσσει ταυτόχρονα στο σύνολο. Το σύνολο που απαρτίζεται από μέρη δυνατά μπορεί να προστατευτεί από την αυθαιρεσία και να προοδεύσει σαν κοινότητα.

Κάθε άτομο είναι το μέσον μέσω του οποίου το Είναι παίρνει σάρκα και οστά και πραγματώνει το γίγνεσθαί του. Όταν το άτομο από μέσον ενός σκοπού, από μέρος ενός όλου, γίνεται το ενδιάμεσο ενός μέσου, τον μόνο σκοπό που εξυπηρετεί είναι ένα άλλο άτομο-μέσον.

Η ταύτιση του μέσου και του σκοπού, η σύγκλιση της τακτικής και της στρατηγικής, συναρτά το άτομο, ως μέρος, με το όλον, και το άγει στην ολοκλήρωσή του. Οποιαδήποτε τακτική που δεν συντάσσεται με την πράξη της ολοκλήρωσης, (τη στρατηγική), υποτάσσει το άτομο στις επιταγές της εξουσίας.

Όσοι ζητάνε από τους άλλους να υποταχθούν σήμερα ως άτομα, για να προαχθούν αύριο ως κοινότητα, δεν είναι παρά προαγωγοί των συμφερόντων τους° η υποτέλεια των άλλων είναι αποτελεσματική μόνο για την ιδιοτέλεια τους.

Από την άλλη, όπως το υποτελές άτομο συμφέρει μόνο τους επιτελείς του, έτσι και το άτομο που δεν συντελεί στην κοινότητα, αλλά διατελεί χωριστά αυτής, δεν εξυπηρετεί παρά μόνο αυτούς που της επιβάλλονται. Όπως η απρόσωπη μάζα είναι ανίσχυρη να προστατευτεί από την αδικία, έτσι και ο ατομισμός είναι ανίκανος να φτάσει στο κράτος του δικαίου.

Το άτομο είναι το μέσον του σκοπού του Είναι και όχι σκοπός του εαυτού του. Αυτό που του δίνει τη δύναμη και του επιτρέπει να ίσταται ως κάτι ξεχωριστό, αυτό που του παρέχει τη δυνατότητα να υπάρχει, είναι ο σκοπός του Είναι, που το χρειάζεται ως μέσον για να εκπληρωθεί και να πληρώσει το άπαν με κάθε δυνατή μορφή του.

Ο ατομισμός δίνει την ευκαιρία στους κερδοσκόπους να πλουτίσουν, όπως η μαζοποίηση δίνει την ευκαιρία στους εξουσιαστές να κυβερνήσουν, και στη συνέχεια να συνεργαστούν οι μεν με τους δε, για να επιβάλλουν ένα καθεστώς ολιγοπωλιακής ολιγαρχίας, όπως αυτή που διαφαίνεται να συγκροτείται σε παγκόσμια κλίμακα σήμερα, εκμεταλλευόμενη την κρίση των κοινωνικών κινημάτων, που αδυνατούν να βρουν τη σύνθεση ανάμεσα στο ατομικό και το μαζικό και να συστήσουν μια δυναμική συλλογικότητα.

Ο ατομισμός και η μαζοποίηση, με τον τρόπο του ο καθένας, εκκολάπτουν εκείνα τα άτομα που εκμεταλλευόμενα τη δυνατότητά τους για ισχύ, αργά ή γρήγορα, θα υπερ-ισχύσουν. Ο ασφαλής τρόπος για να αποτραπεί αυτό είναι το κάθε άτομο να κινείται απαρέγκλιτα ως προς τη φύση του για να εκπληρώσει τόσο την αναγκαιότητά του ως μονάδα, όσο και την ικανότητα του ως κοινότητα και συλλογικότητα. Η υποχώρηση από τη φύση και όχι η φύση είναι που παράγει τους δυνάστες. Ο μόνος που ευθύνεται για το κακό που γίνεται είσαι εσύ ο ίδιος που έπαυσες να είσαι ο εαυτός σου και εγώ ο άλλος μαζί.