Όταν το μέτρο δεν τίθεται ως προς τον χώρο, αλλά ως προς τον χρόνο, λέγεται "ρυθμός".
Το μέτρο ως προς τον χώρο δίνει στα πράγματα την έκταση που τους αναλογεί και ο ρυθμός τούς δίνει την ένταση να αναπτύξουν τη μορφή τους μέχρι να γεμίσουν αυτήν την έκταση με την παρουσία τους και κατόπιν να συνουσιαστούν μεταξύ τους γεμίζοντας την έκταση τού παντός με το σύμπαν των μορφών τους.
Η έκταση και η ένταση είναι εκδηλώσεις της τάσης του Είναι να πληρωθεί στον χώρο και στον χρόνο. Ο χώρος και ο χρόνος καθίστανται δυνατοί και αποκτούν μέτρο στον βαθμό που η τάση τού Είναι τα διανύει. Εκτός αυτής δεν έχουν καμία υπόσταση, άρα και κανένα μέτρο. Δεν βρίσκονται έξω από το Είναι, αλλά αναπτύσσονται ταυτόχρονα και ταυτόσημα με αυτό, είναι προϊόντα του γίγνεσθαί του.
Το κάθε τι που υπάρχει έχει τον χώρο και τον χρόνο που του έχουν διατεθεί εκ του γίγνεσθαι για να κινηθεί ως προς την έκταση του ενός και την ένταση του άλλου μέχρι να ολοκληρώσει την ύπαρξή του. Στο κάθε τι αναλογεί ένα μέρος του όλου, που του έχει παραχωρηθεί προκειμένου να ολοκληρωθεί εντός του και έτσι να συντελέσει στην ολοκλήρωση της φοράς-τάσης του Είναι να μορφοποιηθεί πλήρως παίρνοντας κάθε δυνατή μορφή που μπορεί να πάρει.
Το όλον εκτείνεται και εντείνεται ως τα πέρατα του χώρου και του χρόνου. Το μέρος περατώνοντας τον ειδικό του χώρο και χρόνο ανοίγεται μέσω αυτού στο όλον° έτσι, αν και χωρισμένο από αυτό, ενώνεται μαζί του. Όπως το μέτρο δίνει στα πράγματα τον δικό τους χώρο για να προχωρήσουν στην ενότητα, έτσι και ο ρυθμός τούς δίνει τον χρόνο που ως είδος χρειάζονται για να φτάσουν στην ένωσή τους με το γένος και να προαχθούν εντός του.
Κάθε είδος έχει γεννηθεί μέσα στον χρόνο. Ο χρόνος είναι συστατικό κάθε μορφής και κάθε μορφή θέλει τον χρόνο της για να συσταθεί. Το μέτρο του χρόνου που της αναλογεί είναι ο ρυθμός που πρέπει να ακολουθήσει προκειμένου να τελειωθεί.
Ο ρυθμός [εκ του "ρέω"] συντάσσει τα πράγματα με την ροή του γίγνεσθαι, συγκρατεί την έντασή τους σε αναλογία με την τάση τού Είναι και τους παρέχει έτσι την δυνατότητα της συνέχειας της παρουσίας τους. Κρατώντας την ένταση τους σε ακολουθία με την τάση, κρατάνε τον ρυθμό του κόσμου πάλλοντα. Συγχρονίζοντας το μέρος τους και ρυθμίζοντας το σύμφωνα με τον παλμό του όλου αναγεννώνται εντός του και παραμένουν ζωντανά.
Ο παλμός είναι ένα μέσα και ένα έξω, είναι η ακολουθία της εισπνοής και της εκπνοής, η συνέχεια του εγώ και του άλλου, του κλείνομαι σε εμένα και ανοίγομαι στον άλλο. Το μέτρο του χρόνου που χρειάζεται το κάθε τι για να μαζέψει ενέργεια (εισπνοή) προκειμένου να τη δώσει κατόπιν στο άλλο (εκπνοή) και έτσι να παράγει έργο συν-ουσιαζόμενο μαζί του, κανονίζει τον ρυθμό του γίγνεσθαι του.
Επειδή η συνουσία δεν μπορεί να λάβει χώρα χωριστά από τον άλλο, παρά μόνο συνευρισκόμενο μαζί του, ο ρυθμός του γίγνεσθαι υποδηλώνει τον συντονισμό των μερών σε έναν κοινό χρόνο° ας πούμε, στη σύμπτωση της ερωτικής διάθεσης του ενός με τη διάθεση του άλλου.
Ο ρυθμός υποδηλώνει τον συγχρονισμό ενός μέρους με ένα άλλο σε ένα κοινό χρόνο, τον συντονισμό του μέρους του χρόνου που διαθέτει το ένα με το μέρος του χρόνου του άλλου σε μία κοινή τους θέση. Ο ρυθμός συντονίζει τα βήματα των πραγμάτων και τα κρατάει μέσα στον χορό του γίγνεσθαι.
Το κάθε μέρος αναπτυσσόμενο σύμφωνα με τον ειδικό του ρυθμό συγχρονίζει κατ' αρχή τα επιμέρους που το απαρτίζουν σε σώμα. Όταν η ανάπτυξη του σώματος ενταθεί μέχρι να καλύψει όλη την έκταση που του διατίθεται από το μέτρο της μορφής του, τότε η δύναμή του το οδηγεί στη συνεύρεση με ένα άλλο σώμα. Αν το άλλο σώμα βρίσκεται σε ανάλογη ένταση με αυτό, τότε η δύναμη της συνεύρεσης καθίσταται δυνατή, βρίσκοντας τον τρόπο να πραγματοποιηθεί. Αυτό που δίνει σε μια δύναμη τη δυνατότητά της είναι ο συγχρονισμός της με μια άλλη δύναμη σε έναν κοινό ρυθμό.
Είτε πρόκειται για την ερωτική, είτε για άλλη φυσική ανάγκη, (όπως η τροφή), το σώμα δεν μπορεί να την ικανοποιήσει παρά σύμφωνα με τη στιγμή του άλλου σώματος εκ του οποίου εξαρτάται η ικανοποίησή της. (Δεν μπορούμε να φάμε ένα φρούτο που δεν είναι ώριμο. Το λιοντάρι συλλαμβάνει το πιο αδύναμο θήραμα. Η αρκούδα περιμένει το πέρασμα των σολομών την κατάλληλη εποχή, κ.λ.π.). Το μέτρο του χρόνου είναι καθοριστικό για κάθε λογής πράξη και αυτή δεν μπορεί να λάβει χώρα παρά μόνο στον χρόνο που δύναται συναντηθεί με το άλλο από το οποίο εξαρτάται η πραγματοποίηση της. Εκτός ρυθμού καμία πράξη δεν είναι δυνατή.
Ο ρυθμός συντονίζει τα πάντα. Είναι ο χρόνος που τους διατίθεται προκειμένου να τεθούν αρμονικά προς το σύμπαν. Όταν αυτός ο χρόνος δεν διατίθεται και κρατιέται πεισματικά από το εγώ μας ή όταν επιτίθεται άκαιρα εναντίον ενός άλλου εγώ, τότε ο ρυθμός παραβιάζεται και έχουμε ασυμφωνία με το μέτρο του γίγνεσθαι. Εφόσον το γίγνεσθαι είναι αυτό που δίνει μορφή στα πράγματα, (τα ευμορφεί), η ασυμφωνία με αυτό τα ασχημαίνει. Ο ρυθμός συνωνυμεί την ομορφιά με την έννοια ότι συγκλίνει τον χρόνο του κάθε πράγματος με τον ρυθμό του γίγνεσθαι και το κρατάει σε συμμετρία με αυτόν.
Όπως είπαμε πριν, η βία προέρχεται από την εκτός τόπου και χρόνου επιδίωξη της ενότητας. Η εκτός χρόνου επιδίωξη σημαίνει την εκτός ρυθμού κίνηση. Όταν το εγώ μου δεν συγχρονίζεται με το άλλο εγώ και παραβιάζει τον ρυθμό του, τότε αυτό, ενώ θα μπορούσε να συναντηθεί μαζί μου, γίνεται εχθρικό.
Ο ρυθμός δίνει χρόνο στα πράγματα να μείνουν μόνα τους για να μπορέσουν μετά να συναντηθούν. Η παραβίασή του τα κρατάει αδικαιολόγητα απομακρυσμένα και εχθρικά. Όταν το εκκρεμές του χρόνου εμποδίζεται να κινηθεί ανάμεσα στο εγώ και στο εσύ, αλλά τραβιέται μόνο προς την κατεύθυνση τού εγώ, παρατείνει τη μοναχικότητά μας πέραν του αναγκαίου χρόνου και μάς καταδικάζει στη μοναξιά.
Ο "σύγχρονος" άνθρωπος για να δικαιολογήσει το επίθετό του {«συν-χρόνος»} πρέπει να βρει τον ρυθμό που θα τον συγχρονίσει με τους ρυθμούς της φύσης, αλλιώς κινδυνεύει να παραμεριστεί από το γίγνεσθαί της ως επικίνδυνα παρωχημένος.
Το μέτρο ως προς τον χώρο δίνει στα πράγματα την έκταση που τους αναλογεί και ο ρυθμός τούς δίνει την ένταση να αναπτύξουν τη μορφή τους μέχρι να γεμίσουν αυτήν την έκταση με την παρουσία τους και κατόπιν να συνουσιαστούν μεταξύ τους γεμίζοντας την έκταση τού παντός με το σύμπαν των μορφών τους.
Η έκταση και η ένταση είναι εκδηλώσεις της τάσης του Είναι να πληρωθεί στον χώρο και στον χρόνο. Ο χώρος και ο χρόνος καθίστανται δυνατοί και αποκτούν μέτρο στον βαθμό που η τάση τού Είναι τα διανύει. Εκτός αυτής δεν έχουν καμία υπόσταση, άρα και κανένα μέτρο. Δεν βρίσκονται έξω από το Είναι, αλλά αναπτύσσονται ταυτόχρονα και ταυτόσημα με αυτό, είναι προϊόντα του γίγνεσθαί του.
Το κάθε τι που υπάρχει έχει τον χώρο και τον χρόνο που του έχουν διατεθεί εκ του γίγνεσθαι για να κινηθεί ως προς την έκταση του ενός και την ένταση του άλλου μέχρι να ολοκληρώσει την ύπαρξή του. Στο κάθε τι αναλογεί ένα μέρος του όλου, που του έχει παραχωρηθεί προκειμένου να ολοκληρωθεί εντός του και έτσι να συντελέσει στην ολοκλήρωση της φοράς-τάσης του Είναι να μορφοποιηθεί πλήρως παίρνοντας κάθε δυνατή μορφή που μπορεί να πάρει.
Το όλον εκτείνεται και εντείνεται ως τα πέρατα του χώρου και του χρόνου. Το μέρος περατώνοντας τον ειδικό του χώρο και χρόνο ανοίγεται μέσω αυτού στο όλον° έτσι, αν και χωρισμένο από αυτό, ενώνεται μαζί του. Όπως το μέτρο δίνει στα πράγματα τον δικό τους χώρο για να προχωρήσουν στην ενότητα, έτσι και ο ρυθμός τούς δίνει τον χρόνο που ως είδος χρειάζονται για να φτάσουν στην ένωσή τους με το γένος και να προαχθούν εντός του.
Κάθε είδος έχει γεννηθεί μέσα στον χρόνο. Ο χρόνος είναι συστατικό κάθε μορφής και κάθε μορφή θέλει τον χρόνο της για να συσταθεί. Το μέτρο του χρόνου που της αναλογεί είναι ο ρυθμός που πρέπει να ακολουθήσει προκειμένου να τελειωθεί.
Ο ρυθμός [εκ του "ρέω"] συντάσσει τα πράγματα με την ροή του γίγνεσθαι, συγκρατεί την έντασή τους σε αναλογία με την τάση τού Είναι και τους παρέχει έτσι την δυνατότητα της συνέχειας της παρουσίας τους. Κρατώντας την ένταση τους σε ακολουθία με την τάση, κρατάνε τον ρυθμό του κόσμου πάλλοντα. Συγχρονίζοντας το μέρος τους και ρυθμίζοντας το σύμφωνα με τον παλμό του όλου αναγεννώνται εντός του και παραμένουν ζωντανά.
Ο παλμός είναι ένα μέσα και ένα έξω, είναι η ακολουθία της εισπνοής και της εκπνοής, η συνέχεια του εγώ και του άλλου, του κλείνομαι σε εμένα και ανοίγομαι στον άλλο. Το μέτρο του χρόνου που χρειάζεται το κάθε τι για να μαζέψει ενέργεια (εισπνοή) προκειμένου να τη δώσει κατόπιν στο άλλο (εκπνοή) και έτσι να παράγει έργο συν-ουσιαζόμενο μαζί του, κανονίζει τον ρυθμό του γίγνεσθαι του.
Επειδή η συνουσία δεν μπορεί να λάβει χώρα χωριστά από τον άλλο, παρά μόνο συνευρισκόμενο μαζί του, ο ρυθμός του γίγνεσθαι υποδηλώνει τον συντονισμό των μερών σε έναν κοινό χρόνο° ας πούμε, στη σύμπτωση της ερωτικής διάθεσης του ενός με τη διάθεση του άλλου.
Ο ρυθμός υποδηλώνει τον συγχρονισμό ενός μέρους με ένα άλλο σε ένα κοινό χρόνο, τον συντονισμό του μέρους του χρόνου που διαθέτει το ένα με το μέρος του χρόνου του άλλου σε μία κοινή τους θέση. Ο ρυθμός συντονίζει τα βήματα των πραγμάτων και τα κρατάει μέσα στον χορό του γίγνεσθαι.
Το κάθε μέρος αναπτυσσόμενο σύμφωνα με τον ειδικό του ρυθμό συγχρονίζει κατ' αρχή τα επιμέρους που το απαρτίζουν σε σώμα. Όταν η ανάπτυξη του σώματος ενταθεί μέχρι να καλύψει όλη την έκταση που του διατίθεται από το μέτρο της μορφής του, τότε η δύναμή του το οδηγεί στη συνεύρεση με ένα άλλο σώμα. Αν το άλλο σώμα βρίσκεται σε ανάλογη ένταση με αυτό, τότε η δύναμη της συνεύρεσης καθίσταται δυνατή, βρίσκοντας τον τρόπο να πραγματοποιηθεί. Αυτό που δίνει σε μια δύναμη τη δυνατότητά της είναι ο συγχρονισμός της με μια άλλη δύναμη σε έναν κοινό ρυθμό.
Είτε πρόκειται για την ερωτική, είτε για άλλη φυσική ανάγκη, (όπως η τροφή), το σώμα δεν μπορεί να την ικανοποιήσει παρά σύμφωνα με τη στιγμή του άλλου σώματος εκ του οποίου εξαρτάται η ικανοποίησή της. (Δεν μπορούμε να φάμε ένα φρούτο που δεν είναι ώριμο. Το λιοντάρι συλλαμβάνει το πιο αδύναμο θήραμα. Η αρκούδα περιμένει το πέρασμα των σολομών την κατάλληλη εποχή, κ.λ.π.). Το μέτρο του χρόνου είναι καθοριστικό για κάθε λογής πράξη και αυτή δεν μπορεί να λάβει χώρα παρά μόνο στον χρόνο που δύναται συναντηθεί με το άλλο από το οποίο εξαρτάται η πραγματοποίηση της. Εκτός ρυθμού καμία πράξη δεν είναι δυνατή.
Ο ρυθμός συντονίζει τα πάντα. Είναι ο χρόνος που τους διατίθεται προκειμένου να τεθούν αρμονικά προς το σύμπαν. Όταν αυτός ο χρόνος δεν διατίθεται και κρατιέται πεισματικά από το εγώ μας ή όταν επιτίθεται άκαιρα εναντίον ενός άλλου εγώ, τότε ο ρυθμός παραβιάζεται και έχουμε ασυμφωνία με το μέτρο του γίγνεσθαι. Εφόσον το γίγνεσθαι είναι αυτό που δίνει μορφή στα πράγματα, (τα ευμορφεί), η ασυμφωνία με αυτό τα ασχημαίνει. Ο ρυθμός συνωνυμεί την ομορφιά με την έννοια ότι συγκλίνει τον χρόνο του κάθε πράγματος με τον ρυθμό του γίγνεσθαι και το κρατάει σε συμμετρία με αυτόν.
Όπως είπαμε πριν, η βία προέρχεται από την εκτός τόπου και χρόνου επιδίωξη της ενότητας. Η εκτός χρόνου επιδίωξη σημαίνει την εκτός ρυθμού κίνηση. Όταν το εγώ μου δεν συγχρονίζεται με το άλλο εγώ και παραβιάζει τον ρυθμό του, τότε αυτό, ενώ θα μπορούσε να συναντηθεί μαζί μου, γίνεται εχθρικό.
Ο ρυθμός δίνει χρόνο στα πράγματα να μείνουν μόνα τους για να μπορέσουν μετά να συναντηθούν. Η παραβίασή του τα κρατάει αδικαιολόγητα απομακρυσμένα και εχθρικά. Όταν το εκκρεμές του χρόνου εμποδίζεται να κινηθεί ανάμεσα στο εγώ και στο εσύ, αλλά τραβιέται μόνο προς την κατεύθυνση τού εγώ, παρατείνει τη μοναχικότητά μας πέραν του αναγκαίου χρόνου και μάς καταδικάζει στη μοναξιά.
Ο "σύγχρονος" άνθρωπος για να δικαιολογήσει το επίθετό του {«συν-χρόνος»} πρέπει να βρει τον ρυθμό που θα τον συγχρονίσει με τους ρυθμούς της φύσης, αλλιώς κινδυνεύει να παραμεριστεί από το γίγνεσθαί της ως επικίνδυνα παρωχημένος.
No comments:
Post a Comment