Αυτό που κυρίως λείπει από τους ανθρώπους σήμερα δεν είναι τα μέσα, αλλά το ενδιάμεσό τους. Ενώ ο καθένας μας έχει στη διάθεσή του, πέραν των μέσων που του παρέχει το σώμα του, ένα μεγάλο μέρος των εργαλείων που έχουν εντωμεταξύ κατασκευαστεί και γνωρίζει τη λειτουργία τους, αγνοεί πώς να τα διαθέσει σε ενωτική πράξη. Ο ενδιάμεσος χώρος ανάμεσά μας μάς προξενεί αμηχανία και δεν ξέρουμε πώς να τον γεφυρώσουμε.
Έχοντας διαπαιδαγωγηθεί ανταγωνιστικά, δεν μάθαμε κάποια τεχνική που να μεσολαβεί ανάμεσά μας και να μας προξενεύει σε κοινωνία συν-ουσιαστική, δηλαδή να μας ενθαρρύνει να συνευρεθούμε ως προς την ουσία μας, ώστε με την ένωσή μας να παράγουμε νέες κοινωνικές μορφές που θα μας φέρουν πιο κοντά στην ολοκλήρωσή μας ως ανθρώπινα όντα. Η άγνοια προκαλεί φόβο και έτσι, αγνοώντας τον τρόπο που μπορούμε να συνευρεθούμε, δειλιάζουμε και υπαναχωρούμε στη μοναξιά μας.
Για να ξεθαρρέψει ο άνθρωπος πρέπει να αποκτήσει τη γνώση του ενδιάμεσου, πρέπει να μάθει την τεχνική της μεσολάβησης.
Τεχνική είναι το σύνολο των μεθόδων και κανόνων με τους οποίους γίνεται ένα έργο. Το έργο της παραγωγικής ενότητας υπακούει στους νόμους του γίγνεσθαι, η θεσμοθέτηση των οποίων μπορεί να παράσχει στον άνθρωπο έναν οδηγό για την ολοκλήρωσή του. Εφόσον κανείς μας δεν μπορεί να ολοκληρωθεί από μόνος του, χρειάζεται πριν απ’ όλα η συστηματοποίηση εκείνων των μεθόδων και κανόνων που διευκολύνουν τη συνεύρεση του ενός με έναν άλλο. Ο βασικός νόμος του γίγνεσθαι είναι ότι δεν μπορεί να παραχθεί τίποτε, αν πριν δύο κάτι δεν συνευρεθούν. Σε αυτό θα εξυπηρετούσε η τεχνική της μεσολάβησης.
Προφανώς δεν θα χρειαζόταν να συζητάμε για καμία τεχνική και κανένα ενδιάμεσο, αν η αμεσότητα ήταν εύκολη υπόθεση. Επειδή, όμως, ο άνθρωπος, όχι μόνο δεν ζει πια σε μία κατάσταση φυσικού αυθορμητισμού, αλλά έχει εντωμεταξύ συσσωρεύσει τόσα μέσα που η ορμή του να προσκρούει στην εμμεσότητα, η ανάπτυξη εκείνης της τεχνικής που θα του επιτρέψει να διαθέσει την ορμή-ροή του στο ρήμα του γίγνεσθαι, είναι σήμερα περισσότερο αναγκαία από ποτέ.
Στο παρελθόν μπορεί τον ρόλο του ενδιάμεσου να τον έπαιζαν οι διάφορες θρησκείες, αλλά η τεχνική της μεσολάβησής τους είναι πεπαλαιωμένη και δεν ανταποκρίνεται στην παρούσα συνθήκη του ανθρώπου.*
Σήμερα, τη θέση του ιερέα εξομολογητή την έχει πάρει ο ψυχολόγος, τα θρησκευτικά είδωλα είναι οι αστέρες των media, οι εκκλησίες είναι οι χώροι μαζικής διασκέδασης. Μπορούν, όμως, η μαζική διασκέδαση, τα media, οι ψυχολόγοι, κλπ., να συγκροτήσουν ένα ικανοποιητικό ενδιάμεσό μας; Όχι, και αυτό φαίνεται από την ίδια την πραγματικότητα. Το σύστημά τους είναι ανεπαρκές να καλύψει την απόσταση που μας χωρίζει και γι'αυτό συνοδεύεται με διάφορα υποκατάστατα, τα οποία "υποστηρίζουν" την έλλειψη μας, δίνοντας μας την ψευδαίσθηση της ενότητας. Είτε αυτά είναι διάφορες ουσίες ή διάφορες υποστηρικτικές θεραπείες, είτε διάφοροι άσχετοι "ισμοί" (οι οποίοι γενικεύουν αδικαιολόγητα τη σχετικότητά τους, προκειμένου να κατευνάσουν την αφόρητη μοναξιά των ατόμων που τους ενστερνίζονται), έχουν κοινό τους παρονομαστή την αμηχανία του σύγχρονου πολιτισμού μπροστά στο αίτημα της ενότητας.
Ενώ ο άνθρωπος στέκεται αμήχανος απέναντι στον συνάνθρωπο του και δεν ξέρει σε τι συνίσταται η μεταξύ τους ενότητα, (όπως και η ενότητα των δυό τους με την φύση), γνωρίζει τόσα πολλά επιμέρους πράγματα με την εξειδίκευση των επιστημών, ώστε να μην ξέρει πια πώς να τα συστήσει σε μία ενιαία επιστήμη που θα εξυπηρετούσε την ενότητά του, διότι η επιστήμη του ενιαίου, η φιλοσοφία, έχει μείνει πίσω.
Η φιλοσοφία, όντας εξ ορισμού ο λόγος του γενικού, θα έπρεπε κανονικά να παρέχει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να αρθρώσει τον λόγο του ενδιάμεσου και να εξελίξει την τεχνική της μεσολάβησης. Οι κατά καιρούς φιλοσοφικές εργασίες παρήγαν ένα έργο που αν το συνεχίζαμε προσαρμόζοντας το στα δικά μας δεδομένα θα συνέβαλε καθοριστικά στην αναβάθμιση του μεσολαβητικού εργαλείου/μηχανισμού που θα μας έβγαζε από την αμηχανία μας.
Για να γίνει η αναβάθμιση και να επιτευχθεί μια σύγχρονη τεχνική της μεσολάβησης, είναι απαραίτητος ο συγχρονισμός του ενδιάμεσου λόγου με τα επιτεύγματα των επιμέρους λόγων και ο συντονισμός τους στο σήμερα. Επειδή για να γίνει αυτό πρέπει να συμψηφιστούν ένα πλήθος επιστημονικά δεδομένα, (όπου κάθε μέρα προστίθενται ακόμη περισσότερα), απαιτείται χρόνος, άρα και χρήμα.
Τη στιγμή που ξοδεύονται δισεκατομμύρια για την περαιτέρω ανάπτυξη εξειδικευμένων γνώσεων, τα κονδύλια που δίνονται για τη συνεύρεσή τους σε έναν κοινό λόγο και την ανάπτυξη της τεχνικής που θα προήγαγε την κοινότητά μας, εξαντλούνται στη χρηματοδότηση των εδρών της ακαδημαϊκής φιλοσοφίας, (που δείχνει να έχει εγκαταλείψει την έρευνα του γενικού απογοητευμένη από τις αποτυχίες της). Οι πόροι, που έχει στην διάθεση του ο άνθρωπος, μπορεί να είναι περιορισμένοι και όχι άπειροι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Είναι θέμα προτεραιοτήτων.
Είναι θέμα αξιολόγησης να δοθεί χρόνος και χρήμα για την ανάπτυξη της τεχνικής της μεσολάβησης και της παραγωγής του εν-δια-μεσου έργου, εκείνου που θα μας βοηθήσει να έρθουμε κοντά, τόσο μεταξύ μας, όσο και με τη φύση.
Έχοντας διαπαιδαγωγηθεί ανταγωνιστικά, δεν μάθαμε κάποια τεχνική που να μεσολαβεί ανάμεσά μας και να μας προξενεύει σε κοινωνία συν-ουσιαστική, δηλαδή να μας ενθαρρύνει να συνευρεθούμε ως προς την ουσία μας, ώστε με την ένωσή μας να παράγουμε νέες κοινωνικές μορφές που θα μας φέρουν πιο κοντά στην ολοκλήρωσή μας ως ανθρώπινα όντα. Η άγνοια προκαλεί φόβο και έτσι, αγνοώντας τον τρόπο που μπορούμε να συνευρεθούμε, δειλιάζουμε και υπαναχωρούμε στη μοναξιά μας.
Για να ξεθαρρέψει ο άνθρωπος πρέπει να αποκτήσει τη γνώση του ενδιάμεσου, πρέπει να μάθει την τεχνική της μεσολάβησης.
Τεχνική είναι το σύνολο των μεθόδων και κανόνων με τους οποίους γίνεται ένα έργο. Το έργο της παραγωγικής ενότητας υπακούει στους νόμους του γίγνεσθαι, η θεσμοθέτηση των οποίων μπορεί να παράσχει στον άνθρωπο έναν οδηγό για την ολοκλήρωσή του. Εφόσον κανείς μας δεν μπορεί να ολοκληρωθεί από μόνος του, χρειάζεται πριν απ’ όλα η συστηματοποίηση εκείνων των μεθόδων και κανόνων που διευκολύνουν τη συνεύρεση του ενός με έναν άλλο. Ο βασικός νόμος του γίγνεσθαι είναι ότι δεν μπορεί να παραχθεί τίποτε, αν πριν δύο κάτι δεν συνευρεθούν. Σε αυτό θα εξυπηρετούσε η τεχνική της μεσολάβησης.
Προφανώς δεν θα χρειαζόταν να συζητάμε για καμία τεχνική και κανένα ενδιάμεσο, αν η αμεσότητα ήταν εύκολη υπόθεση. Επειδή, όμως, ο άνθρωπος, όχι μόνο δεν ζει πια σε μία κατάσταση φυσικού αυθορμητισμού, αλλά έχει εντωμεταξύ συσσωρεύσει τόσα μέσα που η ορμή του να προσκρούει στην εμμεσότητα, η ανάπτυξη εκείνης της τεχνικής που θα του επιτρέψει να διαθέσει την ορμή-ροή του στο ρήμα του γίγνεσθαι, είναι σήμερα περισσότερο αναγκαία από ποτέ.
Στο παρελθόν μπορεί τον ρόλο του ενδιάμεσου να τον έπαιζαν οι διάφορες θρησκείες, αλλά η τεχνική της μεσολάβησής τους είναι πεπαλαιωμένη και δεν ανταποκρίνεται στην παρούσα συνθήκη του ανθρώπου.*
Σήμερα, τη θέση του ιερέα εξομολογητή την έχει πάρει ο ψυχολόγος, τα θρησκευτικά είδωλα είναι οι αστέρες των media, οι εκκλησίες είναι οι χώροι μαζικής διασκέδασης. Μπορούν, όμως, η μαζική διασκέδαση, τα media, οι ψυχολόγοι, κλπ., να συγκροτήσουν ένα ικανοποιητικό ενδιάμεσό μας; Όχι, και αυτό φαίνεται από την ίδια την πραγματικότητα. Το σύστημά τους είναι ανεπαρκές να καλύψει την απόσταση που μας χωρίζει και γι'αυτό συνοδεύεται με διάφορα υποκατάστατα, τα οποία "υποστηρίζουν" την έλλειψη μας, δίνοντας μας την ψευδαίσθηση της ενότητας. Είτε αυτά είναι διάφορες ουσίες ή διάφορες υποστηρικτικές θεραπείες, είτε διάφοροι άσχετοι "ισμοί" (οι οποίοι γενικεύουν αδικαιολόγητα τη σχετικότητά τους, προκειμένου να κατευνάσουν την αφόρητη μοναξιά των ατόμων που τους ενστερνίζονται), έχουν κοινό τους παρονομαστή την αμηχανία του σύγχρονου πολιτισμού μπροστά στο αίτημα της ενότητας.
Ενώ ο άνθρωπος στέκεται αμήχανος απέναντι στον συνάνθρωπο του και δεν ξέρει σε τι συνίσταται η μεταξύ τους ενότητα, (όπως και η ενότητα των δυό τους με την φύση), γνωρίζει τόσα πολλά επιμέρους πράγματα με την εξειδίκευση των επιστημών, ώστε να μην ξέρει πια πώς να τα συστήσει σε μία ενιαία επιστήμη που θα εξυπηρετούσε την ενότητά του, διότι η επιστήμη του ενιαίου, η φιλοσοφία, έχει μείνει πίσω.
Η φιλοσοφία, όντας εξ ορισμού ο λόγος του γενικού, θα έπρεπε κανονικά να παρέχει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να αρθρώσει τον λόγο του ενδιάμεσου και να εξελίξει την τεχνική της μεσολάβησης. Οι κατά καιρούς φιλοσοφικές εργασίες παρήγαν ένα έργο που αν το συνεχίζαμε προσαρμόζοντας το στα δικά μας δεδομένα θα συνέβαλε καθοριστικά στην αναβάθμιση του μεσολαβητικού εργαλείου/μηχανισμού που θα μας έβγαζε από την αμηχανία μας.
Για να γίνει η αναβάθμιση και να επιτευχθεί μια σύγχρονη τεχνική της μεσολάβησης, είναι απαραίτητος ο συγχρονισμός του ενδιάμεσου λόγου με τα επιτεύγματα των επιμέρους λόγων και ο συντονισμός τους στο σήμερα. Επειδή για να γίνει αυτό πρέπει να συμψηφιστούν ένα πλήθος επιστημονικά δεδομένα, (όπου κάθε μέρα προστίθενται ακόμη περισσότερα), απαιτείται χρόνος, άρα και χρήμα.
Τη στιγμή που ξοδεύονται δισεκατομμύρια για την περαιτέρω ανάπτυξη εξειδικευμένων γνώσεων, τα κονδύλια που δίνονται για τη συνεύρεσή τους σε έναν κοινό λόγο και την ανάπτυξη της τεχνικής που θα προήγαγε την κοινότητά μας, εξαντλούνται στη χρηματοδότηση των εδρών της ακαδημαϊκής φιλοσοφίας, (που δείχνει να έχει εγκαταλείψει την έρευνα του γενικού απογοητευμένη από τις αποτυχίες της). Οι πόροι, που έχει στην διάθεση του ο άνθρωπος, μπορεί να είναι περιορισμένοι και όχι άπειροι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Είναι θέμα προτεραιοτήτων.
Είναι θέμα αξιολόγησης να δοθεί χρόνος και χρήμα για την ανάπτυξη της τεχνικής της μεσολάβησης και της παραγωγής του εν-δια-μεσου έργου, εκείνου που θα μας βοηθήσει να έρθουμε κοντά, τόσο μεταξύ μας, όσο και με τη φύση.
* Οι μυθολογίες των θρησκειών, (και όλες έχουν μια), δεν μπορούν να πείσουν στην πραγματικότητα πλέον κανέναν, γιατί έχουν προ πολλού ξεπεραστεί από την εξέλιξη του λόγου. Μόνον όσοι επιμένουν να αγνοούν αυτήν την εξέλιξη, προσποιούμενοι τους ανήξερους, μπορούν να υποκρίνονται πίστη στα παρωχημένα σχήματα των θρησκειών, αλλά αυτό δεν είναι πραγματική πίστη, παρά απομίμηση πίστης. Όσο φανατισμό και αν δείχνουν διάφοροι «πιστοί» για να κρύψουν την πραγματικότητα (και να κρυφτούν από αυτήν), το μόνο που καταφέρνουν είναι να φανερώσουν το κενό τους, που δυστυχώς μπορεί να καταστρέψει και όσους βάλουν στόχο τους.
No comments:
Post a Comment