Το πλεόνασμα κάθε ατόμου έχει συγκεντρωθεί στα ανήλικα χρόνια του. Τροφοδοτούμενο το νεαρό άτομο από αυτούς που το φρόντιζαν (γονείς ή άλλους), είχε τα περιθώρια να μαζέψει περισσότερη ενέργεια από αυτήν που χρειαζόταν για να την αποκτήσει. Το περίσσευμα της ενέργειας πήγαινε στη σωματική του ανάπτυξη και στην τελειοποίηση των μέσων που θα το επέτρεπαν να κερδίσει την τροφή του (και ό,τι άλλο χρειαζόταν) από μόνο του. Από τη στιγμή που θα το καταφέρει, ενηλικιούμενο και ανεξαρτοποιούμενο, απαρτίζει ένα καθαρό πλεόνασμα, το οποίο καλείται να το διαθέσει σε πράξη ενότητας, ώστε να μην αισθάνεται περιττό και μόνο.
Το ανθρώπινο ον από τη στιγμή που πέρασε από την προϊστορία της παιδικότητάς του στην ιστορία, όταν δηλαδή αποδεσμεύτηκε από την άμεση τροφοδοσία του από τη φύση και άρχισε να καλλιεργεί μόνο του την τροφή του, διάβηκε το κατώφλι της ενηλικίωσής του. Από εκείνο το σημείο και μετά το εγώ του πλεόναζε και θα έπρεπε κανονικά να διατεθεί στο εμείς, στη σύγκλισή του με αυτό με το οποίο ενωμένο θα ολοκληρωνόταν.
Αφού κατέλαβε την έκταση που του αναλογούσε θα έπρεπε να εντείνει τη ύπαρξή του στο Είναι, το μέρος του στο Όλον, τον λόγο του στον Λόγο και τη σχέση του στο απόλυτο διευρύνοντας τον χώρο του στον χρόνο. Αντί όμως να ανοίξει τον χώρο του στο χρόνο, ήτοι στο γίγνεσθαι, αποτραβήχτηκε από αυτό, εκλαμβάνοντας την περαιτέρω επέκταση του χώρου του σαν αναγκαία προϋπόθεση του πλούτου του. Επιμένοντας να επεκτείνει τον ίδιον χώρο πέραν του μέτρου του, τον διπλασίασε και τον αντέστρεψε σε χωρισμό, σε κάτι αλλότριο, στερώντας έτσι από τον εαυτό του τη δυνατότητα της ενότητας που θα τον ολοκλήρωνε.
Η εναντίον του χρόνου επεκτατικότητα του ανθρώπου οφείλεται στην πεισματική άρνησή του να αναλάβει την ευθύνη της ενηλικίωσής του. Εξακολουθεί να φέρεται σαν παιδί, ενώ έχει πια δύναμη ενήλικα, με συνέπεια να χρησιμοποιεί αυτή τη δύναμη κατά τρόπο ανεύθυνο, ρισκάροντας την ασφάλεια του ιδίου και όσων τον περιβάλλουν
Η πρόσφατη γενιά των ανθρώπων είναι η δική μας και έτσι εμείς είμαστε περισσότερο ενήλικοι κάθε προηγούμενων, άρα και πιο πολύ υπεύθυνοι. Αν οι προηγούμενοι από εμάς είχαν το άλλοθι της άγνοιας και μιας κάποιας ακόμη παιδικότητας, εμείς δεν μπορούμε να επικαλεστούμε το ίδιο, όταν όλα γύρω μας δείχνουν του πρόβλημα.
Το λάθος συνέβη μέσα στον χρόνο και διορθώνεται μέσω αυτού, εφόσον αναλάβουμε την ευθύνη της ηλικίας μας.
No comments:
Post a Comment