Στον βαθμό που η σκέψη του ανθρώπου συλλαμβάνει το σχέδιο της πραγματοποίησής του και το σώμα του κινείται σύμφωνα με αυτό, στον ίδιο βαθμό ο άνθρωπος ευφορεί {φέρει καλώς –ευ} την ολοκλήρωσή του.
Η σκέψη είναι παράγωγο του σχεδίου° ο ανθρώπινος λόγος είναι προϊόν του συμπαντικού Λόγου, έχει προέλθει από αυτόν και σ' αυτόν απευθύνεται. {Αν γράφουμε "Λόγος", διπλασιάζοντας το αρχικό λ σε Λ κεφαλαίο, το κάνουμε γιατί ο Λόγος είναι ο λόγος του λόγου}.
Ο Λόγος, όντας ο λόγος ύπαρξης του κάθε τι, είναι η Αρχή κάθε μορφής του Είναι, κάθε ύπαρξης° ο Λόγος είναι το Είναι.
Η ετυμολογία της λέξης "ύπαρξη" δηλώνει την καταγωγή της όποιας μορφής από την ίδια την αρχή των πάντων, δηλαδή τον Λόγο. Υπάρχω σημαίνει είμαι υπό μίας αρχής. Το "υπό" σηματοδοτεί την υποταγή στην τάξη του Λόγου, όχι την υποταγή σε μία ανώτερη τάξη πραγμάτων, αλλά στην πραγματικότητα της ίδιας της τάξης των πραγμάτων.
Η τάση κάθε ύπαρξης είναι η σύνταξή της με το Είναι και η ταύτιση με αυτό. Όταν αυτή της η πρόθεση πραγματοποιείται, τότε και η πρόθεση "υπό" πέφτει σαν ώριμος καρπός από το σώμα της λέξης "ύπαρξη" και αυτή γίνεται ένα με το Είναι, δηλαδή την Αρχή. Όταν η τάση εκδηλώνεται πλήρως, η υπο-ταγή {εκ του «υπο-τάσσομαι»} ενηλικιώνεται σε τάξη.
Αν λέμε "υπάρχω" (στην ενεργητική φωνή) και όχι "υπάρχομαι" (στην παθητική) είναι γιατί το ρήμα της ύπαρξης μάς καλεί σε ενέργεια ταύτισης κι όχι σε πάθηση υποταγής, μας παρακινεί σε συνάντηση με την Αρχή, μας άγει στην καταγωγή μας.
Η σκέψη είναι παράγωγο του σχεδίου° ο ανθρώπινος λόγος είναι προϊόν του συμπαντικού Λόγου, έχει προέλθει από αυτόν και σ' αυτόν απευθύνεται. {Αν γράφουμε "Λόγος", διπλασιάζοντας το αρχικό λ σε Λ κεφαλαίο, το κάνουμε γιατί ο Λόγος είναι ο λόγος του λόγου}.
Ο Λόγος, όντας ο λόγος ύπαρξης του κάθε τι, είναι η Αρχή κάθε μορφής του Είναι, κάθε ύπαρξης° ο Λόγος είναι το Είναι.
Η ετυμολογία της λέξης "ύπαρξη" δηλώνει την καταγωγή της όποιας μορφής από την ίδια την αρχή των πάντων, δηλαδή τον Λόγο. Υπάρχω σημαίνει είμαι υπό μίας αρχής. Το "υπό" σηματοδοτεί την υποταγή στην τάξη του Λόγου, όχι την υποταγή σε μία ανώτερη τάξη πραγμάτων, αλλά στην πραγματικότητα της ίδιας της τάξης των πραγμάτων.
Η τάση κάθε ύπαρξης είναι η σύνταξή της με το Είναι και η ταύτιση με αυτό. Όταν αυτή της η πρόθεση πραγματοποιείται, τότε και η πρόθεση "υπό" πέφτει σαν ώριμος καρπός από το σώμα της λέξης "ύπαρξη" και αυτή γίνεται ένα με το Είναι, δηλαδή την Αρχή. Όταν η τάση εκδηλώνεται πλήρως, η υπο-ταγή {εκ του «υπο-τάσσομαι»} ενηλικιώνεται σε τάξη.
Αν λέμε "υπάρχω" (στην ενεργητική φωνή) και όχι "υπάρχομαι" (στην παθητική) είναι γιατί το ρήμα της ύπαρξης μάς καλεί σε ενέργεια ταύτισης κι όχι σε πάθηση υποταγής, μας παρακινεί σε συνάντηση με την Αρχή, μας άγει στην καταγωγή μας.
3 comments:
Εξαιρετικό άρθρο και διαφωτιστική η εκδήλωση της πλούσιας ουσίας της λέξης 'υπάρχω'. Θα ήθελα να προτείνω μια ιδέα..
"[Τ]ο ρήμα ύπαρξης μας παρακινεί σε συνάντιση με την Αρχή" την οποία όμως αδυνατούμε να απεγκλωβίσουμε απο το ίδιο μας το είναι, έτσι ώστε να την φανερώσουμε στο συνειδητό μας εγώ. Πιθανόν αυτή η άλυτη διαλεκτική να μας κρατά σε μια παθητική υποταγή, ή τουλάχιστον σε μια πάθητικη υποταγή της ενέργεια ταύτισης μας.
Ετούτη η παραχώρηση θα πρόσθετε ένα αισιόδοξο και πιθανόν ρομαντικό τόνο στην ετυμολογία της λέξης. Όπως στέκεται, το άρθρο φαίνεται να υπονοεί μια αδικαιολόγητη και πιθανόν αδύνατη άποψη.
Καλή συνέχεια..
Γ.Κ
Χαίρομαι που σ άρεσε το άρθρο και ευχαριστώ για την παρατήρηση, Γιώργο.
Ευχαριστώ!
Post a Comment