30. H τριαδικότητα

Ο κόσμος κινείται τριαδικά αθροίζοντας περιττούς αριθμούς στο άρτιο.

Το κάθε ένα είναι κάτι τρίτο ως προς τα δύο που το γέννησαν με την ένωσή τους. Ως τρίτο είναι ένας περιττός αριθμός που αναζητεί την ολοκλήρωσή του σε άρτιο αθροιζόμενο με έναν άλλο περιττό αριθμό σε δύο. Το έν, ως τρίτο, ενώνεται με ένα άλλο έν για να γεννηθεί μέσω των δύο τους κάτι τρίτο, το οποίο με τη σειρά του, όταν ενηλικιωθεί και αισθανθεί μονάδα ενώνεται με ένα άλλο τρίτο και ούτω καθεξής. Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος γίγνεται.

Οι μονάδες προκειμένου να μην αισθάνονται περιττές και μόνες ενώνονται μεταξύ τους και δίνουν στον κόσμο την έκτασή του με την έντασή τους να ενωθούν. Το Είναι δεν θα μπορούσε να καταλάβει καμία έκταση και να γίνει δυνατό το γίγνεσθαί του, αν δεν υπήρχε αυτή η ένταση (η δυναμική) των μοναχικών υπάρξεων να ενωθούν σε δύο γεννώντας στη συνέχεια μία τρίτη ύπαρξη με την ένωσή τους.

Ο «δυισμός», ως θεωρία, αναφέρεται σε ένα σχήμα από το οποίο τίποτε δεν περισσεύει ως τρίτο. Επειδή δεν περισσεύει τίποτε, δεν υπάρχει καμία ένταση για να διατεθεί ως περίσσευμα σε πράξη ενότητας° έτσι δεν γεννάται τίποτε και τίποτε δεν κινείται. Η ακινησία είναι η κατάσταση του θανάτου. Επειδή η ζωή είναι ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο, ο δυισμός ως θεωρία δεν μπορεί να ευσταθεί.

Η ζωή δεν απαρτίζει με τον θάνατο ένα δυαδικό σχήμα, αλλά τον ξεπερνάει. Η αλήθεια δεν «δυαδίζεται» με το ψέμα, αλλά είναι ανώτερή του. Το καλό δεν εξουδετερώνεται από το κακό, αφού το καλό είναι η μόνη ισχύς. Το αδιαμφισβήτητο της ζωής, της αλήθειας και του καλού αποδεικνύουν το λάθος του δυϊσμού διαψεύδοντας κάθε τι που αμφισβητεί την αδιάψευστη υπεροχή τους.

Η υπεροχή σημαίνει την ύπαρξη ενός πλεονάσματος, σημαίνει κάτι τρίτο που ξεπερνάει το δύο και υπερβαίνει τη δυαδικότητα. Το περιττό τρίτο απαρτίζει ένα περίσσευμα το οποίο διατιθέμενο σε κάτι άλλο πέραν αυτού, (προκειμένου να ξεπεράσει την «περιττότητα» του), δίνει στο γίγνεσθαι γονιμότητα.

Κάθε τι είναι τρίτο ως προς τα δύο προηγούμενα έν που ενούμενα το παρήγαν. Όταν ανεξαρτοποιείται από αυτά, η μοναξιά που νιώθει ως μονάδα και η μνήμη του δύο από το οποίο έχει προέλθει, το οδηγούν στη συνεύρεσή του με μια άλλη μονάδα. Τοιουτοτρόπως, το ένα πράγμα συνέχεται με το άλλο δίνοντας στη ροή του γίγνεσθαι τη δύναμη της συνοχής του.

Η τριαδικότητα είναι ο τύπος του ρήματος, είναι αυτό που συνέχει το υποκείμενο με το αντικείμενο, ως δύο έν σε μία ενιαία πρόταση.

Το κείμενο του κόσμου δεν μπορεί να αναγνωστεί χωρίς την έννοια της τριαδικότητας. Χωρίς ρήμα δεν έχουμε παρά ασύνδετες λέξεις, που αν τις διαβάσουμε δυϊστικά αλληλοεξουδετερώνονται σε μία αντιπαλότητα μέχρι θανάτου.

Η ανθρώπινη σκέψη έχει κάνει συχνά το λάθος του δυϊσμού. Στο λάθος αυτό είτε υπέπεσε από απροσεξία, είτε έπεσε σκόπιμα προκειμένου να δικαιολογήσει την εναντίωση τού ενός στο εμείς και την χωριστική πρακτική του εγώ του.

Ο εγωισμός του ενός, που δεν διαθέτει το περίσσευμά του στο άλλο εν, αλλά αντίθετα το συσσωρεύει μέχρι να διπλασιαστεί (και μοιραία να σχαστεί στα δύο και να διχαστεί), χρησιμοποιεί τον δυϊσμό για να ερμηνεύσει τον κόσμο σύμφωνα με την ιδιοτέλειά του. Επειδή, όμως, ο κόσμος δεν είναι οργανωμένος όπως θέλει ο καθένας, όταν αυτός δεν συμμορφώνεται, τιμωρείται.